کتاب اگر نرفته بودی... و سه نمایشنامه دیگر

دو دلداده پس از نه سال دوری و اسارت، با تن و روحی آکنده از رنج و اندوه، و جلوه‌هایی ماندگار ار ایثار و شجاعت، دوباره با هم دیدار می‌کنند. به زودی گلایه‌های موازی روشن می‌کند آن دو به رغم آزمون هولناکی که از سر گذرانیده‌اند، هیچ‌گاه از نام و یاد هم غافل نبوده‌اند. و اینک به یمن فاصله‌ای که از گذشته گرفته‌اند، به خوبی درمی‌یابند چگونه خردی روشن به جای احساس و اندیشه‌ای انتقادی به جای هیجان در جان آنان نشسته است. در نمایش «اگر نرفته بودی...» کوشش بر این است تا ستیز با دشمن نه در ابعاد معمول و جمعی بلکه در خطوطی ریز و تجربه‌ای فردی دیده شود. بنابراین تصاویر ذهنی دو شخصیت اصلی مخاطب را وامی‌دارد با انسان‌هایی دارای ابعاد واقعی روحی ـ روانی، و به دور از توصیف‌های رومانتیک و شبه ایده‌آلیستی روبه‌رو شود. و نیز تضادهای عمده‌ی آنان ما بین عشق و وظیفه، امید و نومیدی، حال و گذشته، خود و دیگری، و زیستن و مردن را با راستی و روشنی تمام بنگرد. بی‌گمان دل‌مشغولی‌های آنان پس از سال‌ها دوری، اسارت و مرارت، همان پرسش‌های همیشگی انسان درباره‌ی مسئولیت جمعی و تعهد عاشقانه است: ـ مرزهای تعهد تا کجاست؟ ـ آیا دل‌ها همیشه حریف رنج‌ها می‌شوند؟ ـ در دوره‌ی بحران و سختی از عشق انسان به انسان دیگر چه بر جای می‌ماند؟ ترس از دست دادن دیگری؟ خودخواهی؟ یا اعتیاد به یک شیدایی دیرین؟