کتاب مجمع الجزایر رویا نشر چشمه

کمی جلوتر در آن خیابانِ تقریباً خالی دو گدا، یکی بی‌پا ـ که قلم‌دوشِ آن یکی به این‌سو و آن‌سو می‌رفت. آن‌ها ایستادند ـ مانندِ جانوری که برای لحظه‌ای در جاده‌های نیمه‌شب خیره می‌ماند در نورِ ماشین‌ها ـ و باز به راه افتادند. و تند و چابک مانند بچه‌ها در حیاطِ مدرسه از خیابان گذشتند. درحالی‌که تیک‌تاک می‌کرد در فضا ساعت‌های بی‌شمارِ گرمای نیم‌روز. آبی لغزید بر فرازِ آب، سوسوزنان. سیاه خزید و کوچک شد، خیره از دلِ سنگ.