کتاب شازده کوچولو اثر آنتوان دو سنت اگزوپری نشر سفیر قلم

شازده کوچولو گفت: - سلام سوزنبان راه آهن گفت: - سلام شازده کوچولو گفت: - کار تو اینجا چیه؟ سوزنبان گفت: - من مسافرا رو به دسته­های هزارتایی تقسیم می­کنم و قطارهای حامل هر دسته رو گاهی به سمت راست و گاهی به سمت چپ هدایت می‌کنم. یک قطار تندروی نورانی که همچون رعد می­غرید، از آنجا گذشت و اتاقک سوزنبان را به لرزه درآورد. شازده کوچولو گفت: - اینا خیلی عجله دارن. دنبال چی هستن؟ سوزنبان گفت: - حتی راننده قطار هم نمی­دونه. یک قطار تندروی نورانی دیگر از جهت مخالف آمد و غرش­کنان گذشت. شازده کوچولو پرسید: - به همین زودی برگشتن؟ سوزنبان گفت: - اینا اونا نیستن. این یه قطار دیگه است. - مگه از اونجایی که بودن راضی نیستن؟ سوزنبان گفت: - آدم هیچ وقت از اونجایی که هست راضی نیست. سومین قطار تندروی نورانی هم مثل رعد غرید. شازده کوچولو پرسید: - اینا مسافرای قطار اولی رو دنبال می­کنن؟ سوزنبان گفت: - اینا دنبال هیچی نیستن. توی قطاراشون یا خوابیدن یا خمیازه می­کشن. فقط بچه­هاشون صورتشون رو به شیشه چسبوندن و تماشا می­کنن. شازده کوچولو گفت: - فقط بچه­ها هستن که می­دونن دنبال چی­ان. اونا وقتشون رو برای یک عروسک پارچه­ای میذارن و همون عروسک براشون همه چیز می­شه. و اگه کسی عروسک رو ازشون بگیره، به گریه می­افتن.