درباره اصول درام نویسی برای رادیو به همراه درام رادیویی نیم تنه ی ارغوانی
رادیو همهجا هست و میتواند باشد. هیچکدام از رسانهها این ویژگی را ندارند. از دههی ۱۹۸۰ تاکنون ایستگاههای رادیویی سرتاسر جهان بهطرز چشمگیری توسعه یافتهاند. هرچه هست، رادیو هست و ظاهراً خواهد ماند. این یک حقیقت است.
سهل انگاشتن توان نمایش رادیویی ـ بهعنوان شکلی جدی از درام در این رهگذر ـ تفکری بسیار سطحی است. نمایش رادیویی قدرتی بینظیر دارد. اگر شما نمایش رادیویی را دوست ندارید، اشکالی ندارد؛ اما بدانید که درست نمیشناسیدش. مثل کسی که همواره نسبت به غذایی ابراز بیزاری و نفرت کرده و در صورت تحقیق جامعی پیرامون دلایل نفرت فرد از غذای نامبردهاش، دریافته شود که هرگز آن غذا را با طبخ درستی برایش سرو نکردهاند! بهمحض اینکه برای چنین فردی همان غذا را با بهترین مواد و شیوهی طبخ حاضر کنند، نسبت به ذائقهی خود تجدیدنظر خواهد کرد.
یک نمایش رادیویی خوب بشنوید و سپس روی مشکلاتتان با این جنس از نمایش پافشاری کنید. شنیدن یک اثر جذاب ـ که حتماً درست و خوب نوشته شده ـ نظر شما را دگرگون خواهد کرد. اطمینان دارم.