هدف از تربیت، درونی کردن انضباط و ادب است، لذا عشق و اعتماد به مربی، بیشترین تأثیر را در این زمینه خواهد داشت. اگر هزار سخن از بیرون بگویی تا مصدقی از درون نباشد، سودی ندارد. تربیت بدون آمادگی روانی و عاطفی عقیم است و چون درختی که ریشه در خاک ندارد. سودی از آب نبرد.
برای مربی لازم است که اعتماد متربی(یادگیرنده) را از طریق راستگویی، صداقت عملی، عمل به وعده و دوری از فریب و ریا مخصوصا در حضور کودک جلب نماید.
برتر اندراسل میگوید: کسانی که با کودک به راستی و درستی رفتار میکنند، پاداش خود را میگیرند. به این ترتیب که اعتماد کودک به آنان افزون میگردد.