کتاب صوتی بار دیگر شهری که دوست می داشتم نشر نوین کتاب

عشق یکی از زیباترین و عمیق‌ترین احساسات بشری است و در بیشتر مکاتب و ادیان و... ستایش شده است. زبان عشق زبانی نرم و لطیف است و می‌تواند روح را به پرواز دربیاورد. ادبیات عاشقانه هم شکلی زیبا از ادبیات است. در ادبیات معاصر ایران، نویسندگان زیادی عشق را دستمایه‌ی نوشته‌هایشان قرار داده‌اند اما هیچ کس نتوانسته نثری متفاوت همچون نثر نادر ابراهیمی را به کار بگیرد و به زیبایی این نویسنده دوست داشتن و عشق را ترسیم کند. بار دیگری شهری که دوست می‌داشتم اثری از اوست که می‌توان آن را یکی از عاشقانه‌ترین آثار ادبیات فارسی دانست. اثری که جمع عشق به زادگاه و عشق به معشوق و درد و رنج است.

بار دیگر شهری که دوست می‌داشتم، عاشقانه و زیبا

بار دیگر شهری که دوست می‌داشتم اولین بار سال ۱۳۴۵ منتشر شد. این داستان از ماندگارترین آثار ادبیات فارسی است و در نقاط مختلف دنیا هم ترجمه شده است. عربی، انگلیسی و فرانسه از جمله زبان‌هایی هستند که این رمان به آن‌ها برگردانده شده است.

کتاب نادر ابراهیمی یک داستان عاشقانه درباره‌ی عشق بین پسر کشاورز و دختر خان است و در سه بخش نوشته شده است، عنوان بخش‌های کتاب به شرح زیر است:

• باران رؤیای پاییز
• پنج نامه از ساحل چمخاله به ستاره آباد
• پایان باران رویا

داستان از زبان پسر عاشق داستان نوشته شده است و پر از زیباترین جملات و عبارات عاشقانه است. ابراهیمی از جریان سیال ذهن در نوشتن رمانش استفاده کرده است و داستان از نظر زمانی در رفت و آمد است. نکته‌ی جالب استفاده‌ی ابراهیمی از چندین فونت و سایز مختلف در موقعیت‌های زمانی مختلف است که در رساندن منظور نویسنده به مخاطب کمک می‌کنند. محتوای این کتاب فقط عاشقانه نیست، بلکه پر از توصیفات سیاسی و اجتماعی است و یک خط فکری را روایت می‌کند. آنچه ابراهیمی از آن حرف می‌زند این است که شرایط یک اجتماع بر یک عاشقانه هم تأثیر می‌گذارد. نامه‌های عاشقانه‌ای که نادر ابراهیمی در این کتاب خطاب به معشوقش به نام هلیا نوشته است بیشتر از آنکه نامه‌ای شخصی باشد بیانیه‌هایی هستند که می‌توانند هر ذهن آماده‌ای را بیدار کنند. کتاب نادر ابراهیمی امروز هم که بیش از ۵۰ سال از انتشارش می‌گذرد همچنان خوانندگان زیادی دارد و بیش از چهل بار تجدید شده است.

خلاصه داستان بار دیگر شهری که دوست می‌داشتم

هلیا دختر خان است، این نام را ابراهیمی از درهم ریختن واژه‌ی الهی ساخته است. راوی داستان که پسر کشاورز است عاشق این دختر می‌شود و سرزمین کودکی‌اش این عشق را نمی‌پذیرد. این دو نفر تسلیم‌ شدگی را نمی‌پذیرند و به چمخاله فرار می‌کنند تا زندگی عاشقانه‌ای بسازند. اتفاقی که نمی‌افتد، هلیا کسی نیست که این نوع زندگی را تاب بیاورد و در نتیجه مرد داستان را ترک می‌کند و به سمت خانواده‌اش بازمی‌گردد درحالی که پسر کشاورز این را نمی‌پذیرد. او در داستان از طبقه‌ی اجتماعی حاکم حرف می‌زند، نامه‌هایی برای هلیا می‌نویسد و در بخش آخر کتاب رؤیا پایان پیدا می‌کند و مرد داستان واقعیت را می‌پذیرد.

نقدها و نظرات درباره‌ی داستان زیبای نادر ابراهیمی

بار دیگر شهری که دوست می‌داشتم از آن دسته کتاب‌هایی است که به دلیل سبک خاص نگارشش نظرات زیادی را به خود جلب کرده است و حرف‌های زیادی درباره‌ی آن گفته شده است. بسیاری از افراد این داستان را داستانی نمادین می‌دانند و معتقدند هلیا می‌تواند هرکدام از ما باشد یا هرکسی که روانی پاک دارد.

داستان پر از تصویرسازی‌های ادبی بی‌نظیر و استفاده از استعاره‌های مختلف است. جان بخشی به اشیا و حس آمیزی بیشترین آرایه‌هایی هستند که در این متن دیده می‌شوند. ابراهیمی با استفاده از دایره واژگان بی‌نظیرش جوری فضاها را ترسیم کرده است که چند لحظه پس از خواندن کتاب می‌توانید خودتان را در فضای قصه تصور کنید و همراه قهرمان داستان و درد و رنج‌هایش شوید. عذاب وجدان و افکار ضد و نقیض شخصیت اول داستان در تک تک واژه‌ها پیداست و نوعی درد و دلتنگی همزمان برای عشق و زادگاه و البته بلاتکلیفی دردناکش را به تصویر می‌کشد. فونت داستان هم در سه دوره‌ی مختلف زندگی نویسنده تغییر می‌کند و با بزرگ شدن فونت انگار صدای نویسنده است که بلندتر می‌شود. این داستان، داستان یک انسان معمولی با شجاعتی بزرگ است. شجاعتی برای عاشق بودن، برای گذشتن، برای اشتباه کردن و برای پذیرفتن اشتباه. ابراهیمی داستانی گفته است که بیشتر شبیه سفر است، سفری در احوال یک انسان که ممکن است هرکدام ما باشیم.

درباره نادر ابراهیمی، مردی که عاشقانه‌ها را می‌فهمد

نادر ابراهیمی داستان نویس، روزنامه نگار و فیلمنامه نویس معاصر و خالق آثار خاص ادبی با غنای بسیار بالاست. این نویسنده در فروردین ماه ۱۳۱۵ در تهران به دنیا آمد. خانواده‌ای او از طبقه‌ی بالای جامعه بودند و نادر دبیرستان را در دارالفنون گذراند. او ابتدا حقوق را برای تحصیلات دانشگاهی انتخاب کرد اما سپس به سمت ادبیات کشیده شد و در رشته‌ی ادبیات و زبان انگلیسی درس خواند. زندگی کاری نادر ابراهیمی پر از ماجراجویی است و او از هیچ تجربه‌ای نگذشته است. کتاب ابوالمشاغل از آثار اوست که در آن می‌توانید بفهمید که او به چه‌کارهایی دست زده است.

نادر ابراهیمی را بیشتر به خاطر عاشقانه‌هایی که نوشته است می‌شناسند اما شاید جالب باشد بدانید که بیشتر آثار و فعالیت‌های این نویسنده به حوزه کودک و نوجوان اختصاص دارد. او برای تلاش‌هایش در این زمینه برنده‌ی جایزه براتیسلاوا، یعنی جایزه تعلیم و تربیت یونسکو شده است و در ایران هم چندین جایزه دریافت کرده است. او و همسرش بنیادی هم برای کودکان راه‌اندازی کرده‌اند که با نام موسسه همگام با کودکان و نوجوانان شناخته می‌شود.

نادر ابراهیمی نوشتن را از سن کم آغاز کرد و اولین کتابش برای بزرگسالان یعنی خانه‌ای برای شب را در سال ۱۳۴۲ منتشر کرد. از آن زمان تا سال ۱۳۷۲ که ابراهیمی بر اثر تومور مغزی درگذشت چندین داستان کوتاه و بلند و البته فیلم‌نامه از او منتشر شد. چهل نامه کوتاه به همسرم و یک عاشقانه آرام در کنار بار دیگر شهری که دوست می‌داشتم مشهورترین آثار او هستند. او مجموعه هفت‌جلدی آتش بدون دود را هم نوشته است که داستان چند نسل از یک خانواده ترکمن است و سریال آن در تلویزیون ساخته شده است.

کتاب صوتی بار دیگر شهری که دوست می‌داشتم با صدای پیام دهکردی، برای ساختن بهترین لحظات

کتاب بار دیگر شهری که دوست می‌داشتم در سال ۱۳۴۵ از سوی انتشارات طرفه منتشر شد. از آن زمان تاکنون ناشران دیگری هم آن را منتشر کرده‌اند که نشر روزبهان مشهورترین آن‌هاست. این ناشر از سال ۱۳۷۵ تا امروز چندین دفعه بار دیگر شهری که دوست می‌داشتم را تجدید چاپ کرده است. انتشارات نوین گویا ناشر کتاب صوتی این کتاب است. پیام دهکردی خوانش این کتاب را بر عهده داشته است. این کتاب در فیدیبو در دسترس شماست و می‌توانید آن را از همین صفحه خریداری کرده و دانلود کنید.

در بخشی از کتاب بار دیگر شهری که دوست می‌داشتم می‌شنویم

پنج نامه از ساحل چمخاله به ستاره آباد

من که از درون دیوارهای مشبک شب را دیده‌ام و من که رو ح را چون بلور بر سنگ ترین سنگ‌های ستم کوبیده‌ام. من که به فرسایش واژه‌ها خو کرده‌ام و من باز آفریننده‌ی اندوه، هرگز ستایشگر یک تقدیر نخواهم بود و هرگز تسلیم شدگی را تعلیم نخواهم دارد. نه من ماندنی هستم، نه تو هلیا. آنچه ماندنی است ورای من و توست.

نامه‌ی نخستین

یک روز پس از بازگشت به کلبه چوبی ساحل چمخاله

هلیای من زندگی طغیانی است بر همه‌ی درهای بسته و طغیان بستگی. هر لحظه‌ای که در تسلیم بگذرد لحظه‌ای است که بیهودگی و مرگ را تعلیم می‌دهد. لحظه‌ای است متعلق به گذشتگان که در حال رخنه کرده است. لحظه‌ای است اندوه‌بار و توان‌فرسا. اینک گسستن لحظه‌های دیگران را چون پوسیده‌ترین زنجیره‌های کاغذی بیاموز. باری گریختن تنها از احساسات کودکانه خبر می‌دهد اما تکرار در گریز، ثبات در عشق را اثبات می‌کند. من ایمان دارم که عشق تنها تعلق است. عشق وابستگی است. انحلال کامل فردیت است در جمع. عشق مجموع تخیلات یک بیمار نیست. آنکه جدایی را تحمل‌ناپذیر می‌کند اندیشه‌ی پایان آن جدایی است. زندگی تنهایی را نفی می‌کند و عشق بارورترین میوه‌های زندگی است. بیاموز که محبت را از میان دیوارهای سنگی و نگاه‌های کینه‌توز، از میان لحظه‌های سلطه‌ی دیگران بگذرانی. امروز برای من روز خوبی نیست. روز بد تنهایی است. اینجا را غباری گرفته است. پنجره‌ها نمی‌خندند و آب نمی‌جوشد و بوی مستی آفرین تن تو در این کلبه نپیچیده است. یاد تو هرلحظه با من است اما یاد انسان را بیمار می‌کند. اینجا هیچ‌کس نیست که غروب‌ها به من خوشامد بگوید و موهای نرمش را میان دست‌های من بگذارد و بخندد. روز بد تنهایی، مرگ بی‌دلیل را به خاطر من می‌آورد. مرگ روزهای خوب را. مرگ همه‌ی حکایت‌ها را. به من بازگرد هلیای من. مگذار که خالی روزها و سنگینی شب‌ها در اعماق من جایی از یادنرفتنی باز کند.

‌

‌