کتاب خانه خار نشر روزگار

به ساعت رو به رویم نگاه می­کنم، هفت را نشان می­دهد. ساعت هفت صبح. هفت صبح، از سال ۱۳۳۵. سال اول دبستان تا اکنون ساعت هفت صبح. ‌‌‌ساعتی با این وسعت. با این نزدیکی ‌‌و با این پررنگی. ساعتی که کامل‌ترین ساعت روزگارمن است. ‌‌‌تصور می‌کنم وقت آن رسیده است که کمی سخن بگویم رنج­هایم را مرور کنم اما من که اصلا رنجی نبرده­ام، چون هیچکس تاکنون از من گله‌ای ‌‌‌فردی نشنیده است. ‌‌‌بنابراین من برای آنان آدمی بی‌‌رنج و درد به نظر رسیده­ام. حتی وقتی پدر هم مرد، کسی از من چیزی نشنید. دربسیاری موارد دردهای شخصی دیگران هم، دردهای شخصی من به حساب می­آید. ‌‌‌تمامی نابسامانی‌های ‌کشور نه که تمام جهان، مشکلات خصوصی من هستند. ‌‌‌تصور می­کنم وقت آن رسیده است درباره خودم چیزهایی بنویسم. شاید همین روزها بیماری لاعلاجی مثل سرطان و امثال آن به سراغم بیاید و فرصت از دست برود؛ شاید هم همین لحظه، سرطان داشته باشم، زیرا در آخرین آزمایش خونی که داشتم، یکی از پزشکان به نوعی عنصر بدخیم در درونم، مشکوک شده بود. در هرصورت برای من آنچه مهم‌تر از این بیماری‌ها ‌‌‌و مسایل است، عبور از این تنگنایی است که اکنون در ساعت هفت صبح در آن گرفتار شده­ام. ‌‌‌پس باید سخن بگویم پیش از آنکه دیرشده باشد.