وضعیت وب فارسی همیشه غریب بوده. انگار هر کدام از ما زنبوری باشیم که جُداجُدا در شیشههای مربای خودمان گیر افتادهایم. ما یاد نگرفتهایم که خودمان را ابراز کنیم، نخواستهایم غمها و شادیهایمان را تقسیم کنیم و تجربههایمان را به یکدیگر منتقل کنیم و نتوانستهایم ارتباط واقعی برقرار کنیم.
ما موضوع آزادیها برای بیدار کردن نویسندهها مسابقهای برپاکردهایم که شاید با هم دریچهای بسازیم به سمت یک سفرِ غیرمنتظره. بهانه ای که به غریزهمان اعتماد کنیم، که بنویسیم... بنویسیم... در همین وب بنویسیم... فارسی بنویسیم... برای خودمان بنویسیم