نمایشنامهی کوتاه، دلنشین و آموزندهی پسر عباسقلیخان یکی از داستانهای نمکین ادبیات ایران است که در عین کوتاهی و پُرباری دارای گیرایی و کِشِشی بیمانند بوده و یادآور پیامها و پندهای راستین روشنبینانهی گذشتگان نه چندان دور است. همچنین گفتهی پرمغز "ادب از که آموختی از بی ادبان" را در یادها زنده میدارد.
این بار نمایش به شیوهای با مزه و با گویشهای گوناگون نگارش گردیده، تا از سویی برای شنوندگان و بینندگان زیبایی بهتری داشته باشد و از دیگر سو، فرزندان کوشا و دوستداشتنی این مرز و بوم با گویشهای جورواجور زبان فارسی آشنا شوند و بزرگترها نیز با شنیدن گویشهای بومی به گذشتههای شیرین خویش راهی نو و تازه یابند.