کتاب فهم فلسفه
اندیشه معاصر

فصل ۱- سودباوران

بنتام و میل

بهتر است انسان باشی و ناراضی تا خوک باشی و راضی؛ بهتر است سقراط باشی و ناراضی تا ابله باشی و راضی

جان استوارت میل

انقلاب صنعتی

انقلاب صنعتی، در اواسط قرن هجدهم و اوایل قرن نوزدهم، دوران تغییرات چشمگیر در زمینه فن آوری، اجتماع، سیاست و فرهنگ بود. تقریباً همه وجوه زندگی روزمره و از جمله اندیشه فلسفی زمان تحت تاثیر این دگرگونی ها قرار گرفت.
این انقلاب از بریتانیای کبیر آغاز شد، زیرا فن آوری، حمایت دولت و شبکه گسترده دادوستد برای پشتیبانی از رشد صنعت مهیا بود. اگرچه مورخان در مورد این که انقلاب صنعتی دقیقاً در چه سال هایی آغاز شد و در چه سال هایی به پایان رسید اتفاق نظر ندارند، ولی غالباً هم عقیده اند که این رخداد میان سال های ۱۷۵۰ و ۱۸۳۰ در انگلستان روی داد و آن کشور را از اقتصادی روستایی بر شالوده کشاورزی، به اقتصادی شهرْمحور و به طرزی فزاینده صنعتی تبدیل کرد. کار یدی وسیعاً جای خود را به صنعت و ماشین آلات داد و تا سال ۱۸۵۰ همه اروپای غربی کمابیش صنعتی شده بود.
استفاده روزافزون از زغال سنگ و ورود نیروی بخار به عرصه، تکنیک های ساخت فولاد را بهبود بخشید و پیشرفت ابزارهای فلزی و ماشین آلات دست به دست با شبکه رو به رشد کانال ها، جاده ها و خطوط راه آهن، موجب گسترش نتایج انقلاب در سرتاسر اروپا و سرانجام جهان شد.
تا پیش از انقلاب صنعتی اکثر جمعیت جهان روستایی بود. حال آن که در اواسط قرن نوزدهم بیش از نیمی از مردمِ کشورهای صنعتی در شهرها زندگی می کردند. انقلاب طبقه جدیدی از کارگران تنگدست به وجود آورده بود که مجبور به زندگی در زاغه های اجاره ای پرجمعیت در اطرافِ کارگاه ها و کارخانه ها بودند. خانواده ها اغلب در یک اتاق زندگی می کردند و این که چهار یا پنج بچه فقط یک تخت خواب مشترک داشته باشند، امری غیرمعمول نبود. وضعیت بد مکان هایی که این کارگران در آن زندگی می کردند، نتیجه استفاده از مصالح ساختمانی ارزان قیمت از سوی صاحبان املاک و مستغلات، نبودِ ضوابط و اصولِ مدون برای ساخت و ساز و بهداشت، و تمایل کارخانه دارها به این بود که کارگران را نه انسان های هم نو ع خود، بلکه به عنوان بخشی از دارایی شان ببینند.
طبقه جدید کارگران صنعتی شامل مردان، زنان و کودکانی بود که در کارخانه های نساجی و معادن و دیگر صنایع جدید و رو به توسعه کار می کردند. کودکان حتی از نُه سالگی برای کار وارد کارخانه ها می شدند و ۱۲ ساعت در روز به کار مشغول بودند. دستمزدها پایین و ساعات کار طولانی و شرایط کار اغلب خطرناک بود.
طبقه کارگر در انگلستان مبارزه ای طولانی را برای اصلاحات آغاز کرد. در سال ۱۸۳۲ لایحه اصلاحات از پارلمان گذشت و به برخی از کسانی که از نظر اقتصادی و اجتماعی جزو طبقات پایین دست محسوب می شدند حق رای اعطا کرد. اگرچه تصویب این لایحه پیروزی بزرگی برای طبقه متوسط محسوب می شد، شرایط کار اغلب بد باقی ماند، و صاحبان ثروتمند کارخانه ها همچنان به سرکوب کارگران شان ادامه دادند. چنین سرکوبی برای فیلسوفان سودباور بریتانیایی همچون جرمی بنتام و جان استوارت میل که بانی بسیاری از اصلاحات اجتماعی بودند، پذیرفتنی نبود.