کار-وای فیلمسازی فوقالعاده در دو جغرافیای کاملاً متفاوت است: نخست، با وجود اینکه آثارش توجه گستردهای را بهسوی سینمای هنگکنگ جلب کرده، او قادر است فراسوی هویت هنگکنگی خود گام بردارد و از محدودیتهای داستانهای عامهپسند ژانر که بسیاری از فیلمسازان هنگکنگی را به بند کشیده، فاصله بگیرد. دوم، بهعنوان هنرمندی پستمدرن از نگاه غربیها، آثار او بر کلیشههای کمارزش شرقِ شگفتانگیز فائق آمده است. گرچه کار-وای برای غربیها فیلمسازی غیربومی بهحساب میآید، اما حقیقت این است که او بر خط و مرزهای متداول و دیدگاه انتقادی جهانی مبنی بر عدم وجود پایگاه مشترک حسی میان شرق و غرب چیره شده است. در فیلمهای او، سینما و هنگکنگ چنان بههم پیوند میخورند که گویی نمیتوان آنها را جدا از هم تلقی کرد که البته شاید این امر را بتوان بازتابی از موقعیت هنگکنگ بهعنوان پیوندگاه شیوهی زیست شرقی-غربی پنداشت.