گفتوگوهایی که در این مجموعه گردآوری شده، به ما این فرصت را میدهد که برگمان را در قالب یک فعالِ اجتماعی مشاهده کنیم. او در مصاحبهها بارها و بارها از تعلق خاطر خود به خلق هنری در یک چیدمان مشارکتی اشاره میکند و میگوید که علاقهاش به سینما و تئاتر، صرفا به خاطر ماهیتِ گروهیِ این هنرها است. مصاحبه هم یک کنش گروهیِ دوسویه است؛ هرچند برگمان اغلب طرف صحبت خود را دست میاندازد و به سخره میگیرد. هرگز از پاسخدادن به پرسشها طفره نمیرود.
کتاب حاضر تلاش میکند به بررسی حالات و رویکردهای متفاوت و چندگانهی او بپردازد و بر شماری از نظریههای شخصی و هنری وی تمرکز نماید، که در طول سالیان طولانی برخی از آنها تغییر کرده، و برخی دیگر همچنان بدون تغییر و دستکاری برجای مانده. این مجموعه چهلوپنج سال از حدودا شصت سال فعالیت مستعدانهی هنری برگمان را پوشش میدهد و عقاید و دغدغههای وی از ۱۹۵۷ ـ یک سال پس از موفقیت خیرهکنندهی مهر هفتم ـ تا سال ۲۰۰۲ ـ زمانی که برای تولید ساراباند آماده میشد ـ را دربرمیگیرد.