کتاب اخلاق روزه امام موسی صدر نشر موسسه فرهنگی تحقیقاتی امام موسی صدر

روزه می‌گیریم، شب‌زنده‌داری می‌کنیم و شعایر دینی را بزرگ می‌داریم و سرانجام با شادمانی و خشنودی عید را با هم جشن می‌گیریم، سپس به زندگی عادی باز می‌آییم و به همین ترتیب، سالها، یکی پس از دیگری، می‌آیند و یادها و خاطرات ما بیشتر و بیشتر می‌گردد. بیمِ آن می‌رود که ماهِ رمضان به عادتِ بی‌روحی تبدیل شود که شعایرِ آن تنها عادتها و رسومی سرگرم‌کننده باشد و از همه معانی اصلی و روح حقیقیِ خود تهی گردد. با یک نگاهِ گذرا درمی‌یابیم که این مصیبت، یعنی مصیبتی که روزه و رمضان به آن مبتلا شده‌اند، مصیبتی است که بر همه عبادات و مناسک دینی سایه افکنده است. این بیماری به عبادات و مراسم دیگر هم سرایت کرده و به اماکن مقدّس، شعایرِ دینی و همه رهنمودهای آسمانی حمله‌ور شده است. در لبنان درد و اندوهْ مضاعف است؛ دردِ دین و تعالیم دینی است. این فاجعه پس از آن رخ داد که به آموزه‌های آسمانی قالبهای زمینیِ محدود و معین داده شد، همه چیز کمّی شد و برای آن اندازه‌گیری و درجه‌بندی وضع گردید. ببینید آیا کاراییِ دین و تأثیرِ تعالیمِ آن را در زندگیِ خود از دست نداده‌ایم؟ آیا نقش راهبردی آن در هدایتِ انسان به پایان نرسیده است و به پاره‌ای آیینها، یادگارها و سرگرمیها تبدیل نشده است؟