کتاب خل‌بازی‌های قندعسل

۱. حالا آن عروس خوشبخت کی هست؟

ــ پیت، حدس بزن چی شده؟
قندعسل این را ازم پرسید، اما صبر نکرد حدس بزنم. خودش گفت: «فردا عروسی می کنم.»
سرم را از روی کارت های بیسبالم بلند کردم. تازه پنج سالش شده بود! با تعجب ازش پرسیدم: «چه بی خبر؟ انگار خیلی عجله داری؟»
گفت: «نه.»
ــ خب... حالا اون عروس خوشبخت کی هست؟!
ــ شیلا تاب من.
تا اسم شیلا را شنیدم، رو زمین ولو شدم و خودم را به غش زدم و ادای مرده ها را درآوردم. کارم آن قدر طبیعی بود که قندعسل آمد کنارم و تکانم داد و پشت سر هم داد زد: «پیت، پا شو! پیت پاشو!»
با خودم گفتم، این پیت دیگه چیه؟ از وقتی به حرف افتاده به من پی-­تِ گفته!
بعد، گوگوری، خواهرم، که فقط یک سال و نیمش است، دورم رقصید و برام خواند: «پا... پی... پا... پی!»
مامان پیشم آمد و گفت: «پیتر... چی شده؟ خوبی؟»
قندعسل گفت: «تا بهش گفتم دارم عروسی می کنم، غش کرد، افتاد!»
گفتم: «نه. تا گفتی می­خوای با کی عروسی کنی، غش کردم، افتادم.»
ــ مگه با کی می خوای عروسی کنی، قندعسل؟
مامان طوری ازش پرسید که انگار ما جدی جدی حرف عروسی قندعسل را می زدیم!
قندعسل گفت: «با شیلا تاب من!»
گفتم: «اسمش رو نبر که دوباره غش می کنم.»
مامان گفت: «حرف شیلا تاب من شد، یادم افتاد...»
نگذاشتم حرفش را تمام کند، گفتم: «دوباره شروع نکنید که باز غش می کنم!»
مامان گفت: «واقعاً که پیتر؟ شورش رو در آوردی. داری زیاده روی می کنی!»
به شکمم چنگ انداختم و نالیدم، اما مامان بهم توجه نکرد و به حرفش ادامه داد: «تاب من، همون پدر شیلا بود که پیشنهاد داد تو ماین با هم یک ویلا اجاره کنیم.»
قندعسل با آواز خواند: «میم-الف-ی-نون، می­شه ماین.»
مامان نگاهش کرد، اما مکث نکرد و ادامه داد: «این ویلا درست چسبیده به ویلاییه که اون­ها برای تعطیلات شون اجاره کردن.»
گفتم: «نمی دونم در مورد چی حرف می­زنید؟ کدوم ویلا؟ کدوم تعطیلات؟»
ــ یادت می آد تصمیم گرفتیم چند هفته­ی آخر تابستون رو بریم سفر؟
ــ آره... خُب؟
ــ خُب یک ویلا با اجاره ی خیلی مناسب گیرمون اومده.
ــ یعنی آن ها همسایه ی بغل دست ما می شن؟
باورم نمی­شد: «یعنی شیلا تاب من می شه... همسایه بغل دست ما... اون هم برای دو هفته­ی تمام؟»
مامان گفت: «نه، برای سه هفته.»
دوباره خودم را به غش زدم و به پشت، رو زمین افتادم.
قندعسل گفت: «مامان، دیدی دوباره همون کارو کرد!»
مامان گفت: «ولش کن. داره ادا د می آره. خودش رو لوس می کنه.»
قندعسل گفت: «پس مجبور نیستم همین فردا با شیلا عروسی کنم؟ تو ماین هم می تونیم عروسی کنیم.»
مامان گفت: «این طوری خیلی منطقی تره. همین که رسیدیم ماین، زیر درخت ها، یک عروسی خوشگل بگیرید.»
قند عسل گفت: «زیر درخت ها؟»
گوگوری گفت: «دخ...» و یک مشت پُر پاستیل میوه ای پرت کرد طرف من.
و ماجرا این طور آغاز شد.