کتاب دلسوزی نشر ذهن‌آویز

در جامعه به شدت رقابت‌آمیز ما، چند نفرمان به راستی نسبت به خودمان احساسی خوب داریم؟ مقوله‌ای زودگذر به نظر می‌رسد. و این در حالی است که برای رسیدن به حال خوب و برای اینکه احساس کنیم انسانی ارزشمند هستیم، باید خود را انسانی خاص و بالاتر از حد متوسط بدانیم. هر چیزی کمتر از این را به حساب شکست و ناکامی می‌گذاریم. به یاد دارم زمانی که در کالج درس می‌خواندم، یکبار قبل از اینکه به یک میهمانی بروم، به نامزدم گفتم که سر و وضع درست و حسابی ندارم و او در جوابم گفت: «نگران نباش، سر و وضع‌ات مناسب است.» «سر و وضعم مناسب است؟ آه عالیست. همیشه می‌خواستم خوب به نظر برسم.» میل به عالی و خاص بودن قابل درک است. اشکال این است که با توجه به تعریف همه نمی‌توانند از حد متوسط بالاتر باشند. درحالی‌که همیشه برای خوبتر و عالی‌تر شدن راههایی وجود دارد، همیشه کسی پیدا می‌شود که از شما باهوشتر، زیباتر و موفق‌تر باشد. چگونه با این مسئله روبه‌رو می‌شویم؟