کتاب یکنواخت جمشید رمضان زاده نشر آبارون

به سر کوچه رسیده بودم که صدای یک موتور توجه­ام را جلب کرد. موتور سواری داشت تک چرخ می­زد، وقتی زیاد بلند شد موتور با سرعت زیاد به زمین خورد و رفت زیر یک ماشینِ سواری که پارک بود. موتورسوار با سرعت به هوا پرید و شانس آورد با پایش به زمین رسید و زمین نخورد، اگر عکس قضیه بود، یعنی سر یا روی دستش می­افتاد، سر و دستش شکسته می­شد. من با تعجب ایستادم و نگاهش کردم، کمی هول شدم. موتور سوار موتورش را از زیر ماشین بیرون کشید و آن را به گوشه­ای برد. افرادی که این طرف خیابان در کنارم بودند به تحلیل واقعه پرداختند. یکی به من نگاه کرد و گفت: «این موتوری دلسوزی ندارد.» دیگری گفت: «یک موتور سوار راهش را برید و فرار کرد.» در ذهنم آمد که چرا من مضطربم؟ چرا در من تأثیر کرد؟ با تمام وجود درباره حادثه فکر می­کنم. آیا این انسان دوستی است که من نگران آن جوان شدم؟ و بعد با خود گفتم انسان دوستی چه معنا دارد؟ یا شاید در عین چیزی رخ داده که من از آن دور بودم و یک واقعه معین در خارج از بدنم رخ داده و حرف ایده­الیست­ها چقدر مزخرف است که عینی نیست و جهان خواب و خیال است و همه چیز ساخته ذهنم است. اگر قوه ادارکی من نبود، چنین استدلال و درکی در من تولید نمی­شد و چنین درکی نداشتم و همه چیز در ذهنم حاصل شده بود. من یقین دارم در خارج از ذهن من اتفاقی افتاد و اگر چنین درکی پیش نمی­آمد من اضطراب نداشتم. حالا کلمات به کلی در ذهنم می­آید و آن را گزاره­ای نادرست می­بینم. آیا من رئالیستی فکر می­کنم؟