دستهبندیها
کتاب سنگ و دایره
مجموعه شعر
نسخه الکترونیک کتاب سنگ و دایره به همراه هزاران کتاب دیگر از طریق فیدیبو به صورت کاملا قانونی در دسترس است.
فقط قابل استفاده در اپلیکیشن‌های iOS | Android | Windows فیدیبو
درباره کتاب سنگ و دایره
پُل آنچل (سلان) در بیست و سوم نوامبر ۱۹۲۰ در یک خانواده‌ی آلمانی‌زبان یهودی در شهر چرنویتس که آن زمان از توابع رومانی بود، به دنیا آمد. زندگی خانواده‌اش بی‌آلایش بود. پدری (لئون آنچل ـ تایتلر) سخت‌گیر و متدین که در کار خرید و فروش چوب بود. و مادری (فریدریکه شراگر) با مطالعه که علاقه به ادبیات و زبان آلمانی را به پسرش منتقل کرد. و سلان از همان کودکی با شعر و ادبیات آلمان آشنا شد. پُل عصیان‌گر بود و به پدرسالاری، سخت‌گیری‌های درون خانواده و همچنین محدودیت‌های پیرامونش واکنش نشان می‌داد. خودش رابطه با پدرش را به رابطه‌ی کافکا یا ماند لشتام با پدرهای‌شان تشبیه می‌کند و می‌گوید انگار باید نامه‌های کافکا به پدرش در خانواده‌های یهودی مدام بازنویسی شود. در نتیجه‌ی روحیه‌ی عصیانگرش به فعالیت‌های اجتماعی گرایید و اگرچه اکثر یهودی‌تبارها در گروه‌های صهیونیستی فعال می‌شدند، او فعالیتش را در سازمان جوانان کمونیست آغاز کرد. اما بعد با شناخت استالینیسم خود را یک «تروتسکیست» خواند. و همچنین بعدها آثار شاعرانی همچون ماند لشتام را ترجمه و معرفی کرد که از قربانیان و طردشدگان حکومت استالین در شوروی بودند.
نشر چشمه
فارسی
0.49 مگابایت
۱۴۴ صفحه
بخشی از کتاب سنگ و دایره
شن از خاکستردان ها
آن سوی
جهان آن سوی شاه بلوط ها آغاز می شود.زان جا که شباهنگام باد در ارابه ی ابر می آید
و کسی را که این جا برمی خیزد
به آن سوی شاه بلوط ها می خواند:
«نزد من زرین گیسوست، نزد من انگشتانه ی سرخ!»
جهان آن سوی شاه بلوط ها آغاز می شود.
پس بازش می دارم، پس پا می فشارد:
دور زانویش می نشیند فریادم!
می شنوم در انبوه شب ها باد بازمی گردد:
«نزد من فاصله شعله می کشد، نزد تو تنگ است...»
پس چنان جیرجیرکان می خوانم آرام.
اما اگر امشب نیز روز نیامد
و باد در ارابه ی ابر باز آمد:
«نزد من زرین گیسوست، نزد من انگشتانه ی سرخ!»
پس بازش، پس بازش نمی دارم این جا...
برف های سیاه
برف باریده است، بی نور. یکیا دو ماه است که پاییز در جامه ی راهبان
به من نیز پیغام آورد، برگی از نشیب های اکراین:
در زمینی که بر آن وسیع ترین رود روان است:
خونِ آسمانیِ یعقوب رستگار از تبرها...
ای یخِ سرخیِ غیرزمینی ــ سردارشان با همه ی سپاهش
در غروب خورشیدها فرو می رود... آخ دستمالی فرزندم
تا در آن پناه بگیرم هنگامی که کلاهخودها می درخشد،
هنگامی که تخته یخِ شناورِ گلگون از هم می گسلد، هنگامی که غبار
همچون برف بر استخوانِ زیرِ سُم ها له شده ی پدرت می نشیند
آواز سرو...
یک دستمال، یک دستمالِ نازک که نگاهش دارم
حالا که گریستن می آموزی کنارم
تنگیِ جهان، فرزندم، که سبز نمی شود هرگز، برای فرزندت!»
قلبم را جستم که شاید می گریست. آخ بازدَمِ تابستان را یافتم،
شبیه تو بود.
اشکم ریخت. دستمال را بافتم.
خشخاش و حافظه
ماریان
گیسویت بی یاس بنفش است، رویت از آینه.از چشم به چشم می گذرد ابر، همچون سدوم به بابل:
همچون برگ های درختان، برج را پَرپَر می کند و غُران می گردد
پس رعشه ی برقی می افتد بر دهانت ــ همان مغاک با بقایای ویولون.
یکی با دندان های برفی آرشه را می کشد: آه آوای نی زیباتر بود!
معشوق، تو نیز نی هستی و ما همه باران؛
پیکرت شرابی یگانه است و ما ده نفر میگسار؛
قلبت قایقی در بذر، می رانیمش پاروزنان به سوی شب.
کوزه ی کوچکی از آبی رنگ، سبک از روی مان می جهی و ما خوابیم.
میگسار به گورت می بریم.
پیه سوز
راهبان با انگشتانی پُرمو کتاب را گشودند: سپتامبر.یاسون اکنون بر جوانه های بذر برف می باراند.
جنگل گردن بندی از دست به تو داد، چنین مُرده گام برمی داری بر طناب. گیسویت آبی تیره تری می گیرد و از عشق می گویم.
صدف می گویم و ابرِ نازک و زورقی در باران جوانه می زند.
نریانی کوچک آن سوی تصفح انگشت ها شکار می کند ــ
ناگاه سیاه دروازه باز می شود. آواز می خوانم:
چه طور زندگی کردیم این جا؟
دستی پُر از وقت
با دستی پُر از وقت کنارم آمدی ــ گفتم:گیسویت قهوه ای نیست.
سبک بلندش کردی بر ترازوی اندوه، آن جا از من
سنگین تر بود...
به فروشش می گذارند ــ
سبک می ماند.
و به ایشان جعد می دهی...
باقی می مانم!
بیایی و مرا ببوسی!
سپیدار لرزان
سپیدار لرزان، برگ هایت سفید به تاریکی می نگرند.گیسوی مادرم هرگز سفید نشد.
گل قاصد! چه سبز است اکراین.
مادر روشن گیسویم به خانه برنگشت.
ابر بارانی بالای چشمه ایستاده ای؟
مادر خاموشم برای همه می گرید.
ستاره ی مدور، گرهِ طلایی می بندی.
قلب مادرم را زخمی از سُرب درید.
درِ بلوطی، چه کسی از پاشنه درآوردت؟
مادر لطیفم را توان آمدن نیست.
شن از خاکستردان ها
سبز کپکی است خانه ی فراموشی.بر سَردرِ هر یک از دروازه هایِ شناور در هُبوب، خنیاگرِ بسمل شده ات آبی
با پنجه ی چرکین نقش ابرویت بر شن می کشد
نقشی بلندتر از ابرویت و سرخی لبت.
این جا خاکستردان ها را پُر می کنی و به قلبت غذا می دهی.
نظرات کاربران درباره کتاب سنگ و دایره