کتاب کیخسرو فرزند اسب نشر موج

سیاوش را دست و پا بسته می­آوردند. افراسیاب پادشاه توران زمین سوار بر اسب چنان تخته سنگی عظیم، چهره در کلاهخود پنهان کرده نگاه می­کرد. موهای بلند سیاوش در باد و غبار تاب می­خورد. از پای لبش با ضربه­ای که گُروی، مرد سپاهی بر صورت او زد باریکه­ای خون جاری بود. او را به پای کاخ سیاوشگرد می­بردند. ابرهای خشمگین در آسمان سر برهم ­کوبیدند. آسمان بی­خورشید بود و مردم سیاوشگرد زار زار می­گریستند و به دنبال خورشید در هر سوی آسمان می­گشتند. سیاوش سینه سپر کرده به نقش و نگارهایی خیره بود که بر ستون­های کاخ بود. از زمین خشک و سخت گرد و غبار برمی­خاست.گرسیوز برادر افراسیاب دست بر دسته­ی شمشیر گذاشته، دندان بر هم می­سایید و با کینه­ای که همه­ی خارهای بیابان به گل­های سرخ دارند به سیاوش چشم دوخته بود و لبخند حیله گرانه مانند خرچنگی در گوشه­ی لبانش می­جنبید. گُروی دست به میان موهای سیاوش برده، آنها را چنگ زد و به دور دستش تاب داد و کشید. زنان سیاوشگرد فریاد کشیدند. گروی سوار بر اسب بود و سیاوش پیاده اسب شیهه می­کشید و سم بر زمین می­کوبید و سیاوش به دنبال گروی کشیده می­شد. سپهسالار سپاه افراسیاب در گوش او گفت: «خورشید در آسمان نیست، این نشانی شوم است!»