کتاب فرزند تبعیض، پدر آزادی نشر و تحقیقات ذکر

دهلی روزگاری پایتخت شاهان و امپراتوری‌های بزرگ بود. امروز این مسئولیت بر عهده‌ی کلکته گذاشته شده بود، ولی با این وجود، از عظمت این شهر کم نمی‌کرد. نایت السلطنه هم که نماینده‌ی قدرت بریتانیا بر هندوستان بود، از راه کلکته رسید و به این جشن پیوست و بدین سان همه چیز برای بر پایی یک «دوربار» یا همان جشن سلطنتی آماده شد. دوربار جشن همیشگی نبود و شاید در طول زندگی هر فرد یک یا دو بار و آن هم فقط برای مناسبت‌های ویژه برپا می‌شد و این بار هم هدف خاصی را دنبال می‌کرد؛ یعنی جشن اعلام ملکه ویکتوریای انگلستان به عنوان شهبانوی هندوستان. تمامی شاهزادگان به ملکه ابراز وفادرای می‌کردند و یک به یک با او پیمان می‌بستند. در مقابل ملکه تنها یک آرزو از هزاران آرزوی خود را به زبان می‌آورد و آن هم آرزوی تداوم سایه‌ی قدرت بریتانیای کبیر بر سرزمین هندوستان بود. البته آن سال‌ها، سال‌های جشن و پایکوبی درباریان بود و زمان هنوز متعلق به پسرک کوچک و نحیف نه ساله‌ای نبود که روی تخته سنگی، با خطوطی در هم و پیچیده افکارش را ترسیم می‌کرد. برای همین، آرزوی ملکه تا سال‌ها ادامه یافت. پسرک هم مثل همه‌ی ما در حال جنگیدن با افکارش و غلبه بر آن‌ها بود. زمان برای او، زمان یادگیری نظم و شناخت اراده‌ی قوی بود و همین ویژگی‌ها سال‌ها بعد به او کمک کرد تا از دیگران متمایز شود و بتواند کشور و مردمش را از زیر بار آرزوی ملکه و شاهزادگان بیرون بکشد و به قدرت بریتانیا در سرزمینش پایان دهد. ۶۹ سال بعد از دوربار، بیستمین نایب‌السلطنه‌ی انگلستان که نوه‌ی ارشد ملکه ویکتوریا بود، هندوستان را کشوری آزاد خواند و برای آن کشور اعلام استقلال نمود...