کتاب زرد خاکستری نشر انتشارات روزنه

یکشنبه‌ها می‌آمد. نمی‌دانم کی. اما بی‌گمان صبح خیلی زود، کله‌ی سحر که همه خواب بودیم، می‌آمد. آن روز‌ها به روز‌ها بی‌اعتنا بودم. می‌شناختمشان؟ نه، تنها نامشان را می‌دانستم. رنگ و رو و بویشان، همه یکی بود. همه پرنده‌هایی بودند که به نوبت و پی هم می‌آمدند و کف دست‌های گشاده و پُر دانه‌ام می‌نشستند. دانه‌های دم‌های زندگیم را بر می‌چیدند. با بی‌پروایی و سبک‌بالی بهارانه از دست‌هایم برمی‌خاستند و به دوردست آسمان پرمی‌کشیدند. به خط باریک افق که می‌رسیدند، پرت می‌شدند پایین، و یا نمی‌دانم کجا؛ این بود که شب می‌شد. نام روز‌ها را می‌دانستم، اما هرگز نمی‌دانستم و یا نمی‌خواستم بدانم که کدام یک از هفت پرنده به سراغم آمده است. هرگز که نه؛ چون یکشنبه را می‌شناختم. خوب هم می‌شناختم. رنگ پرهایش رنگ کف صابون و آب لاجوردی بود که ننه‌صاحاب تند تند در پاشویه‌ی حوض می‌ریخت. یکشنبه بود که او را شناختم و با او بود که یکشنبه را شناختم.