کتاب دختر خاله ونگوگ و داستان‌های ديگر

روز زن

یک هفته بود که نازنین تب می کرد؛ این روزهای آخر اسهال هم شده بود؛ آنتی بیوتیک و تب بر هم هیچ اثری نداشت. دیروز دوباره بردمش دکتر. تا خواستم بگویم «دکتر، چرا تب این بچه قطع نمی شه؟» بغضم ترکید و اشک از چشم و آب از دماغم راه افتاد. جعبه دستمال کاغذی روی میز دکتر خالی بود. جیب هایم را گشتم، دستمال نداشتم. توی کیفم را گشتم، دستمال پیدا نکردم. داشتم به روسری ام فکر می کردم و دنبال فرصتی بودم که دکتر سرش را برگرداند. انگار حالم را فهمیده باشد، از جیب روپوشش دستمالی درآورد و به من داد. بعد گفت:
«فردا صبح ناشتا ببرش آزمایشگاه!»
صبح زود بچه را بیدار کردم و راه افتادم، با این خیال که نفر اول باشم. اما آزمایشگاه غلغله روم بود. شانس من همه شهر مریض شده بودند. اول ایستادم تو صف آزمایش خون. زن جوانی که رژ لب بدرنگی زده بود مثل جلاد از بچه ام خون گرفت و به من که چشمم را بسته بودم گفت:
«تموم شد، لاستیکیش رو درآر می خوام کیسه ادرار بهش وصل کنم.»
شورت لاستیکی نازنین را درآوردم و کهنه اش را باز کردم. خودش را کثیف کرده بود. با گوشه کهنه پر و پایش را پاک کردم. زن گفت:
«این جوری نمی شه، برو بشورش.»
جلوی در توالت دو تا پیرمرد و مردی میانسال با شکم برآمده و گردن کلفت لیوان به دست ایستاده بودند تو نوبت. سرم را انداختم پایین که خجالت نکشند. زنی با مانتوی بلند مشکی از توالت بیرون آمد و گفت:
«این جا خیلی کثیفه، آب شیرم بند اومده.»
پایین مانتواش کشیده می شد روی زمین. توی اتاق روبروی توالت لیوان های ادرار را که بیش ترشان با سخاوت تمام پر شده بودند، مرتب و با اسم و رسم چیده بودند روی قفسه ها.
پر و پای نازنین را زیر شیر ظرفشویی گوشه اتاق شستم و بردمش پیش همان زن جوان که کیسه ادرار را تر و فرز به او چسباند. نازنین بی قراری می کرد و آزمایشگاه را گذاشته بود رو سرش. بغلش کردم و راهش بردم؛ فایده نداشت. صدای مردانه خشنی پشت سرم داد زد:
«خانم بچه تو ساکت کن، مردم مریضن، حوصله ندارن!»
بعد آهسته تر گفت:
«زنیکه بی عرضه.»
نتوانستم برگردم و صاحب صدا را نگاه کنم. بچه را بردم توی راه پله. از پشت پنجره ماشین ها و اتوبوس های توی خیابان را نشانش دادم. نازنین به مردی در پیاده رو اشاره کرد و گفت «بابا». قد و قامت مرد واقعا شبیه محسن بود. فکر کردم امشب اگر محسن زودتر خانه بیاید جریان آزمایشگاه و مریضی نازنین را برایش تعریف می کنم. کیسه ادرار همین طور خالی مانده بود، دریغ از یک قطره! پیرزنی کنار من ایستاد، نفس تازه کرد و پرسید:
«ختنه اش کردی؟»
رفتم طبقه اول. تو سالن تزریقات مردی بد اخم پشت میز نشسته بود. حدس می زدم دلخور شود، اما چاره ای نداشتم. گفتم:
«ببخشید یک لیوان آب می خوام.»
آورد. اما بچه لب به آب نزد. دوباره داشت با صدای بلند گریه می کرد. دلم را به دریا زدم و گفتم:
«ببخشید، می شه چند تا قندم بدین؟»
مرد بی حوصله نگاهم کرد. چند تا قند از کشوی میزش درآورد و تقریبا روی میز کوبید. قندها را انداختم تو لیوان. جرئت نداشتم بگویم قاشق هم می خواهم. هر طور بود با انگشت قندها را توی آب حل کردم. لیوان آب قند را آوردم توی راه پله که اعصاب مرد بیش از این به هم نریزد. یک دستم به بچه بود یک دستم به لیوان آب. حواسم نبود که سر راه ایستاده ام. همان مرد چاق میانسال از پله ها می آمد پایین. گفت:
«بکش کنار آبجی، راهو بند آوردی!»
دلم می خواست جوری دق دلم را سر کسی خالی کنم. گفتم:
«غصه نخور داداش، بار تو که بذاری زمین از همه جا رد می شی!»
حسابی بهش برخورد. تا پایین پله ها به من و خودش و روزگار لعنت فرستاد. بچه و لیوان را گذاشتم زمین که گره روسری ام را سفت کنم، خودش را کثیف کرد و راه پله به گند کشیده شد. بغلش کردم و دویدم توی آزمایشگاه. درست به موقع گذاشتمش گوشه توالت، چون همان موقع دوباره کثیف کرد. از شلنگ به اندازه شیر سماور آب می آمد، سرش را هم اگر بالا می گرفتی آب قطع می شد. وقتی دولا شدم تا پاهای بچه را تمیز کنم، پایین مانتوم به کف زمین مالید و غرق کثافت شد. با هر بدبختی که بود پاهای بچه و لبه مانتوی خودم را تمیز کردم. شانس آوردم در این فاصله کیسه ادرار پر شده بود. کیسه را از بچه جدا کردم و تحویل همان خانمی دادم که رژ بدرنگ داشت و خط چشمش را هم تا به تا کشیده بود. داشتم از در بیرون می آمدم که مردی عینکی با روپوش سفید داد زد و پرسید:
«بچه تو گوشه توالتو کثیف کرده؟»
دست و پایم را گم نکردم، گفتم:
«بله، از شلنگ آب نمی آمد که بتونم اون جارو بشورم.»
مرد به اتاق لیوان ها رفت و شیری را زیر ظرفشویی باز کرد. آب توالت وصل شد. همان طور بچه به بغل کف توالت را شستم. بعد سرم را انداختم پایین و از آزمایشگاه زدم بیرون.
خسته بودم؛ انگار مسابقه دو داده باشم و بعد امتحان هندسه. اما فرصت نکردم نفس راحتی بکشم. دم در تزریقات وضعیت غیرعادی بود. لیوان آب قندی که سر راه گذاشته بودم، شکسته بود و همان مرد ایستاده بود بالا سر لیوان شکسته و کیثف کاری بچه. این دفعه دست و پایم را گم کردم و خودم را باختم. با ترس و خجالت از جلو مرد رد شدم و گذاشتم هرچه می خواهد فحش بدهد تا دلش خنک شود. جرئت نداشتم جوابش را بدهم.
پایین پله ها سرم را بالا گرفتم و گفتم:
«خوب شد لیوانت ایرانی بود، اگه سرویس کریستالت بشکنه چه کار می کنی؟»