تعزیه (یا تعزیت) به معنی سوگواری، برپایی یادبود عزیزان از دست رفته، تسلیت، امر کردن به صبر و پرسیدن از خویشان درگذشته، خرسندی دادن و در برخی مناطق ایران مانند خراسان به معنای مجلس ترحیم است.
اما آنچه به عنوان تعزیه مشهور است گونهای از نمایش مذهبی منظوم است که در آن عدهای اهل ذوق و کارآشنا در جریان سوگواریهای ماه محرم و برای نشان دادن ارادت و اخلاص به اهل بیت، طی مراسم خاصی بعضی از داستانهای مربوط به واقعهٔ کربلا را پیش چشم تماشاچیها بازآفرینی میکنند.
در تعزیه چون اهمیت خواندن هنرمندانهٔ اشعار بیش از روش اجرا و نمایش واقعههاست، آن را -در قیاس با روضهخوانی- تعزیهخوانی نیز گفتهاند.
برگزاری تعزیه در ایران قدمتی طولانی دارد و هر ساله در بسیاری از شهرها با شور و حرارت خاصی برگزار میشود.
در این کتاب با تاریخچه تعزیه در ایران آشنا میشویم.
این کتاب شامل بخشهایی از تاریخ است که تا کنون کمتر به آن پرداخته شده و یا مورد غفلت واقع شده است.
دانشجویان، پژوهشگران، هنرمندان و دیگر خوانندگان این کتاب نیز میتوانند از آن به عنوان مرجعی برای تحقیقات و پدیدآوری آثار خود استفاده کنند.