کتاب بیست و پنج سال در ایران چه گذشت؟ جلد 11 نشر انتشارات امیدفردا

اما چرا باید کشورها و سازمان‌هایی با سرمایه‌های عظیم مادی و نظامی در برابر دشمن صهیونیستی اینگونه خاضع شوند؟ آیا حماسه و رشادت‌های مردم مبارز لبنان هیچ انگیزه‌ای را در اینان بیدار نکرده است؟ مگر نه این است که اقلیتی که کوچک ولی مصمم توانست دشمن اشغالگر را چنان به وحشت اندازد که مجبور به فرار از سرزمین‌های اشغالی در لبنان شود؟ آیا نمی‌دانند که امروز قهرمان مردم فلسطین، آن دختر ۱۶ ساله‌ای است که، یک‌تنه به صف دشمن می‌زند و با نثار جان خود دشمن را به عجز می‌کشاندأ آیا واقعا عقیده دارید که با مذاکره می‌توان اشغالگر را تسلیم نمود؟ آقای رئیس! در تجربه‌ی چند ساله جنگ تحمیلی، این حقیقت کاملاً روشن شده است که برای مقابله با اشغالگران، راهی بجز مبارزه وجود ندارد. اگر جمهوری اسلامی ایران تنها به امید قطعنامه‌ها و تصمیمات مجامع بین‌المللی در انتظار می‌نشست، تردیدی نداریم که هنوز هم مناطق وسیعی از کشورمان در اشغال بیگانه متجاوز باقی مانده بود. برای اشغالگر منطقی بجز منطق زور قابل درک نیست. با تکیه بر همین تجربه بود که ملت ما توانست ارتش یک رژیم اشغالگر را، که با حمایت ابرقدرت‌ها به پیچیده‌ترین سلاح‌ها مجهز بود، با اراده و فداکاری از خاک خود براند. و امروز به خاطر عدالت مصمم به مجازات متجاوز است تا ریشه‌ی تجاوز و اشغالگری را در منطقه بخشکاند و صلح و امنیت پایدار را جایگزین نماید.