نیاز انسان به وجود مقدّس یک عالِم و مربّی الاهی، یکی از نیازهای اوّلیهی فطری اوست. همهی انسانها با توجّه به شأنی که در خلقت دارند و خصوصیاتی که خدای متعال برای آنها قرار داده است، دغدغههایی دارند و اوّلین آن دغدغهها، دغدغهی معرفتی است. همهی انسانها این دغدغه را دارند، حتّی کودکان نیز در ضمن سؤالاتی چون: «ما از کجا آمدهایم؟ برای چه آمدهایم؟ به کجا میخواهیم برویم؟» «خدا چیه؟ کجاست؟ چه جوریه؟» این دغدغه را از دلشان به زبانشان جاری میکنند.
اگر به این دغدغهی معرفتی انسان پاسخی داده نشود، او با حسرت و چشم به راه زندگی میکند و با همان حسرت از این طرف چشم بسته و در آن طرف چشم میگشاید؛
ر فرهنگ شیعی، بنا بر دلایل متعدّد ـ که به برخی از آنها اشاره میشودـ آن جایی که آن معرفت و امنیت و سکینه برای انسان حاصل میشود، ولایت ولیّالله است؛ یعنی حضور فعّال وجود مقدّس ولیّالله در باطن انسان.