کتاب تپانچه نشر ویدا

حتی مرده‌ها نیز قصه می‌گویند. زیگفرید به وسط کلبه، جایی که پدرش دراز کشیده بود، نگاه کرد. انگار منتظر بود پدرش صحبت کند، اما پدرش هیچ حرفی نمی‌زد زیرا مرده بود. اِینار اندرسون روی میز دراز کشیده بود، دست­ها را زیر سر گذاشته و زانوهایش کمی خم شده بود. او را به همان شکلی که یخ زده بود پیدا کرده بودند. او بیرون از کلبه، روی دریاچۀ یخ­زده، کنار سگ­هایش افتاده بود. کنار سگ­هایی که صبورانه و بسته به افسار سورتمه او را انتظار می‌کشیدند. پوست اینار خاکستری شده بود. آنقدر هوا سرد بود که با وجود گرمای کلبه، تکه‌های برف و یخ هنوز روی ریش و ابروهایش می­درخشید. دمای بیرون با فرا-رسیدن شب تا بیست درجه زیر صفر و شاید هم بیشتر افت می‌کرد. در داخل کلبه دما قدری بالاتر از نقطۀ انجماد بود و همین موجب می‌شد بدن اینار بین یخ­زدگی و تازگی نوسان کند. زیگ درحالیکه بی­حرکت روی صندلی نشسته بود، به پدرش خیره شده و منتظر بود تا بلند شود، دوباره بخندد، و حرف بزند، اما این اتفاق نمی‌افتاد.