کتاب قافیه در باد گم می شود احمدرضا احمدی نشر افکار

عشق‌ با عطری‌ کولی‌ آغاز شد تو را روزی‌ پاییز حافظه‌ی‌ آفتاب‌های‌ سوخته‌ خواندم‌ تو را چون‌ دستی‌ گرم، در عمق‌ جنگل‌ و در انتهای‌ قصه‌ خاک‌ کردم. در عطش‌ آبی‌ چشمانت‌ لختی‌ خنک‌ شدم‌ اکنون‌ دستانت‌ سدّ آب‌ها می‌شود و آب‌ که‌ می‌نوشم‌ گردش‌ زمین‌ کلمات‌ عاشقانه‌ را صیقل‌ می‌دهد. این‌ استفهام‌ تولد عریان‌ توست‌ که‌ بارانِ سمج‌ بر اسرارش‌ می‌بارد و خون‌ از آینه‌ فوران‌ می‌کند تا من‌ در طرح‌ کامل‌ تولد عریانت‌ بر دیوار تا اعماق‌ ریشه‌ها بروم‌ و به‌ روز برسم. آب‌ سرد گُلِ سراسیمه‌ را نخ‌ نما می‌کند باران‌ آغشته‌ و گُل‌ می‌بارد و من‌ در صدای‌ نیلوفریت‌ سقوط‌ می‌کنم.