هاشم فیاض در قلمرو شبیهخوانی، نه تنها مخالفخوان زبردستی بود، بلکه شبیهگردان مسلطی هم بود. تسلط او در شبیهگردانی به حدی بود که طریقهی خواندن و آداب و ادب حدوداً دویست مجلس تعزیهی گردآوری خودش را میدانست؛ نه تنها آواز و موسیقی، که ترتیب وقایع و اجرا. در تالار محراب بارها شاهد بودم که در بیرون از میدان اجرای تعزیه در حالیکه با من یا دیگری حرف میزد، یک گوشش متوجه حرف مخاطب بود و گوش دیگرش متوجه صدای تعزیهخوان. ناگهان ضمن گفتوگو به تعزیهخوانی اشاره میکرد وارد شود یا وسیلهای را به صحنه برساند یا شبیهخوانی را متوجه نوبت اجرایش کند.