کتاب خانجون و کوچه ی پریون شرمین نادری نشر انتشارات حوض نقره

دم دم آخر پاییز، همون سالی که اولش من رفتم مدرسه شمرون و آخرش پسرخاله بزرگه مدرسه رو ول کرد رفت وردست باباش، تو شمرون، تب عارض شد، اونم چه تبی، مُحَرِقِه و خناق‌آور و کشنده، جوری که قدیمی‌ترها می‌گفتن قهرِ فلکه و غضب ملک‌الموته از بی‌حیایی بچه‌ها. لابد محض همین هم بود که پیرزن‌های همسایه دوره افتاده بودن واسه دعاخونی و طلسم نوشتن به دیوار مریض‌ها و با دود اسفند و بشقاب هفت کوکب می‌خواستن کاری بکنن که حکیم‌های دوره‌دیده با دوا و درمون از پسش بر نیومده بودن. این وسط بین ما، اون که از همه خراب‌کارتر بود اول از همه افتاد، پسرخاله‌کوچیکه که این روزها کارش شده بود زاغ سیاه آقارضای همسایه رو چوب زدن و بعد هم فکر و خیال کردن درباره‌ی رازی که آقارضا تو سینه داشت که خانجون می‌گفت قصه‌ی خوبی ازش درمی‌یاد.