جامعهشناسیِ هنر دانشی میانرشتهای است که با تاریخ فرهنگی، زیباییشناسی، تاریخ هنر، انسانشناسی، روانشناسی اجتماعی، جامعهشناسی انتقادی، جامعهشناسی پیمایشی،... مرزهای مشترک و نامشخص دارد. این کتاب، نخستین درسنامه جامعهشناسی هنر به زبان فارسی است که درونمایه آن را نه «هنر و جامعه»، نه «هنر در جامعه»، بلکه «هنر به مثابه جامعه» تشکیل میدهد. کتاب پس از مرور رویکردهای متفاوت به موضوع هنر، از جمله رویکرد زیباییشناختی، تاریخی و انتقادی، و بیان دستاوردهای هر یک از آنها و نقد عالمانه مدلهای تحلیلی گذشته، که برخلاف متعارف «شفافیتشان با بهرهوری واقعیشان نسبت معکوس دارد»، رویکردهای امروزی را که کمتر بار ایدئولوژیکی دارند و نیز کمتر معروف حضور متخصصان هستند، معرفی میکند. نویسنده، با بررسی نظاممند مطالعات چهل سال اخیر درباره جامعهشناسی هنر در اروپا و در امریکا، بدون آن که هر آینه مرعوب نامهای بزرگ، چون میشل فوکو یا پیر بوردیو گردد، که سهمشان در پیشبرد جامعهشناسی هنر مشکور است، با نقدی عفیفانه کاستیهای جامعهشناسی سلطه فرهنگی (بوردیو) را مطرح میکند و در پایان چالشهای کنونی جامعهشناسی را در رویارویی با مسئله هنر، به عنوان نابترین عرصه کنش اجتماعی (میان تولیدکننده، میانجی و مصرفکننده هنر) به زبانی دقیق و روشن توضیح داده و چشماندازهای تحقیقات ممکن در جامعهشناسی هنر را نشان میدهد.