در تمام جوامع بشری، مادر همیشه مورد احترام و ستایش قرار داشته و برای بزرگداشت مقام ارجمند این موجود گرامی، جشنهای با شکوهی ترتیب داده شده است و یک روز از سال را برای بزرگداشت مقام والای مادر اختصاص دادهاند.
این مراسم از روزگاران قدیم و در میان پارهای از ملل از جمله کشور عزیزمان ایران معمول بوده و نه بدین ترتیب که اکنون شاهد آن هستیم و برای برپایی آن اینگونه تلاش میکنیم بلکه، جسته گریخته در گوشه ای از کشورمان و هر کسی به نوعی به عنوان قدردانی از مادر خویش دست به حرکتی میزده و هدیه ای فراخور و در توان خویش به مادرش تقدیم مینموده است.
هدف از این ستایش و قدردانی این نیست که زیباترین و یا گرانترین اشیاء را خریداری کرده و تقدیم مادر نماییم، بلکه خواسته این است که با یک کتاب و حتا یک شاخه گل و یا یک روسری، یادآور محبتهای این بزرگ انسان عالم بشری باشیم.
قصد این است که بگوییم، مادر تو را دوست داریم، تو را ستایش میکنیم و قدر تمامی زحماتی را که از برایمان کشیدهای میدانیم و لازم است از تو ای اُسوه ی صبر و شکیبایی، ای قِدیس مهر و محبت، ای روشنی بخش حیات و ای ستاره پروین تشکر کنیم.