لشکری در نمایشنامههای خود که با مقدمهای از دکتر محمود عزیزی منتشر شده است، به سراغ ادبیات رئالیستی طنزآمیز برای ترسیم موقعیتها و بیان کلام خود رفته است؛ کلامی که پیش از هر چیز نمایشدهنده موقعیتهای اجتماعی ناشی از تفکر زندگی انسان امروز دارد و بر خلاف بستر و موقعیت رخداد طنزآمیز خود، بسیار قابل اعتماد و اعتناست.
لشکری در نمایشنامههای خود در این کتاب بیش از هر چیز سعی کرده تا با کم کردن پرسوناژهای نمایش و تمرکز بر روی دیالوگ به عنوان واحد کلام و ترسیم رخدادها در پلاتوهای کوچک و ساده، بر درون انسانهای حاضر در نمایشنامههایش، تفکر آنها و نیز نوع نگاه و اندیشهشان و تصمیمگیریهای ناشی از آنها، تمرکز کند.
انسانهای نمایشنامههای لشکری همگی بسیار ساده و قابل ترسیم در مختصات ذهنی مخاطبشان هستند. هیچ نوع پیچیدگی ساختاری و ظاهری برای خلق آنها در نظر گرفته نشده؛ اما بدون اغراق باید اذعان داشت که هیچ کدام از آنها بر خلاف این ظاهر ساده، انسانهایی قابل پیشبینی نیستند و این مسئله به زیباترین شکل در پایانبندیهای لشکری در این چهار اثر قابل رویت است.