شعر نو فارسی با پشت سر نهادن قالبهای شعر کلاسیک در قرن چهاردهم هجری پدید آمد. این جریان جدید در شعر معاصر فارسی به دلیل گسستگی کامل از قالبهای شعری پیش از خود، به حرکت جریان نو معروف شد. این جریان در واقع آزادی بسیاری را در فرم و محتوا به شاعر میداد.
پیداست که شعر نو به لحاظ محتوا و جریانهای اصلی ادبی حاکم بر آن کاملاً با شعر کلاسیک فارسی متفاوت است و به لحاظ فرم و تکنیک ممکن است همانند شعر کلاسیک موزون باشد و یا موزون نباشد و یا عروضی کامل یا ناقص که این در شعر نو آزاد است.