کتاب هیچ نامت نمی دهم نشر موغام

با عصایی دردست جوانی پیر شده‌ات را می‌پایی تا از خیابان عبورش دهی و به ایستگاه همیشه‌ی هر پنجشنبه می‌رسی اما کسی دیگر آن جا منتظر تو نیست به خانه که می‌رسی عطر دو استکان چای فضای خانه را پر می‌کند و همیشه این استکان توست که خالی می‌شود و استکان او سرد