کتاب رابطه آموزش با هنر اثر راضیه رومیانی نشر فرزانگان دانشگاه

وضعیت آموزش هنر و هنرآموزی و جایگاه هنرمندان در ایران معاصر پراکنده است و این‌ شاید از محاسن آن باشد! در گوشه‌ای مرتعجانه‌ترین شیوه‌های آموزش که مبتنی بر بازنمایی عینی طبیعت یـا مـحیط است، الگویی حاکم است و در گوشه‌ای دیگر دانشجویان بدون کسب آموزش و مهارت‌های‌ لازم، آزادانه به تخلیه‌ی احساسات خود روی بوم و کاغذ مشغول‌اند. در فضای آموزشی دیگری محتاطانه تلاش می‌شود تا دانشجویان ضمن فراگیری مهارت‌های لازم، تجربیات دیگری را نـیز کـسب کنند. تمامی این موارد خود حاکی از ارتباط ضعیف جایگاه هنر و اتصال زنجیره آموزش اصولی و استاندارد به آن می باشد. البته باید توجه داشت هر چند آموزش‌های هنری در جهان سابقه‌ا‌‌ی دیرینه دارد اما تا پیش از قرن بیستم این نوع آموزش‌ها فقط برای کودکان طبقه خاص مانند توانگران اقتصادی و سیاسی ارائه می‌شد و کودکان علاقه‌مند از سایر طبقات اجتماعی به سختی و از طریق شاگردی به فراگیری آموزش‌های هنری می پرداختند. با فراگیر شدن آموزش هنر، نیاز به مربیان تخصصی هنر در جوامع احساس شد که در ابتدا این نقش به هنرمندان واگذار شد اما به زودی معلمان در کنار سایر آموزش‌ها، تخصص‌های هنری را نیز آموزش دیدند. آموزش هنر در برنامه‌ درسی ملی نیز انعکاس خوبی داشته آنچنان­‌که در حوزه‌ یادگیری فرهنگ و هنر اهداف و روش‌های آموزش هنر برای دانش‌آموزان آمده است: فرهنگ مهم‌ترین و غنی‌ترین منبع دستیابی به هویــت اســت و از طریق جهت دادن به شیوه‌ زندگی امکان هویــت‌یابی را به صورت فردی و جمعی فراهم می‌کند. فرهنگ شامل باورها و ارزش‌ها، تاریخ گذشته، مفاخر ملی، آداب و سنت‌ها، قوانین، آثار باستانی، هنر و ادبیات گذشته و معاصر است. حوزه‌ یادگیری فرهنگ، آموزش و هنر ناظر به درک معنا و روابط میان پدیده‌ها (آیه بینی و آیه خوانی) زیبایی‌شناسی و قدرشناسی نسبت به نشانه‌های جمال الهی و زیبایی‌ها در پیشینه‌ فرهنگی جامعه (نمادها، آداب و رسوم، ارزش‌ها، اسوه‌ها و اسطوره‌ها) و حفظ و تعالی آن است. در این برنامه تأکید شده است که «هنر به عنوان تجلّی باورهای جامعه‌ از وجوه تمایز انسان با سایر موجودات است و می‌تواند به عنوان یکی از بارزه‌های هویت و به ویژه هویت فرهنگی و معنوی، موجب رشد و ارتقاء تمدن ‌و فرهنگ جوامع باشد.