کتاب خلوت من با خودم؟ آلن دوباتن نشر پندار تابان

ما شاید جرئت نداشته باشیم که ادعا کنیم در آینده می‌توانیم به آدم متفاوت و بهتری تبدیل شویم. چون به نظرمان ادعایی بلندپروازانه و از سر خودبزرگ‌بینی است، شاید هم اصلاً به شکست منجر شود. لابد فکر می‌کنیم آدم درست‌وحسابی از آنچه هست و آنچه دارد راضی است.

اما راستش در واقعیت، اینکه بخواهیم تغییر کنیم نه پررویی است نه نشان از خودخواهی و غرور دارد. همه‌مان حق داریم مسیری را نشانه برویم که فردایمان به‌طریقی از امروزمان بهتر باشد. همه‌مان باید آن‌قدر جسور و شجاع باشیم که نسخه‌ای خلاق‌تر، آزادتر و سرزنده‌تر از خودمان را در ذهنمان مجسم کنیم.

اما خب، برای این کار ما باید در درون خودمان حسابی کار کنیم. باید خوب و دقیق بررسی کنیم که چه کم داریم، ریشه و پیشینه‌مان چیست، چه‌چیزهایی هست که می‌دانیم اما گویا از یاد برده‌ایم و استعدادها و اهداف حقیقی ما در کجاها پنهان شده است.

شاید این کار به نظرمان مصنوعی برسد و برایمان ناخوشایند باشد. یک‌جورهایی احمقانه است که آدم برای تغییر، دقیقه به دقیقه برنامه بریزد. اما به‌طرز متناقضی، ما خیلی راحت می‌توانیم برای چیزهای کوچک‌تر برنامه‌ای دقیق و مشخص بچینیم. لیست خرید می‌نویسیم. دستورجلسه‌ی قرارهای کاری را یادداشت می‌کنیم. می‌نشینیم و طرحی می‌کشیم که تابستان آینده باغچه‌ی حیاط را چگونه گل‌کاری کنیم. بااین‌حال، وقتی پای مسائل اساسی زندگی به میان می‌آید، یک‌جورهایی کمرو می‌شویم و همه‌چیز را می‌سپاریم به دست بخت و اقبال.

همه با این سؤال آشناییم که «دوست دارم وقتی مُردم، در روز خاک‌سپاری آدم‌ها درباره‌ام چه بگویند»، بااین‌حال همیشه برایمان پرسشی غافل‌گیرکننده است. می‌دانیم که حقیقتی در آن نهفته، اما وقتی به آن فکر می‌کنیم چنان گرفتار می‌شویم که از پاسخ می‌مانیم.