زیر شیر آشپزخانه خون را از دست‌هایم می‌شویم که زنگ دربه صدا درمی‌آید.

میخکوب می‌شوم. دست‌هایم پر از کف صورتی‌رنگ خون است و انگشت‌هایم زیر آب داغ گزگز می‌کنند. کسی پشت در است. کسی که در ایوان جلویی صبورانه منتظر جواب است. بدترین زمان ممکن برای آمدن انتخاب کرده‌است.

شاید پست بسته‌ای آورده باشد. شاید بسته را پشت دربگذارد و برود. یا شاید یادداشتی برایم بگذارند. «متأسفیم که نبودید فردا برمی‌گردیم!»

دوباره سه ضربه محکم به در می‌خورد. با صدایی گرفته داد می‌زنم: «دارم می‌آم.»

هرچند بعید است صدایم را بشنوند. انگشت‌ها و ناخن‌هایم را که خون زیرشان جمع شده‌است. به شدت می‌سابم. چه کسی فکر می‌کرد که شستن خون از دست‌ها این‌قدر سخت باشد؟ «یه دقیقه صبر کنین»

آب داغ را می‌بندم و کف دست‌هایم را چک می‌کنم و به این طرف و آن طرف می‌چرخانم. پاک شده‌است؟ باید شده‌باشد.