شیخ صیدلانی: به دنبال علم برو و هنر را رها کن.
رازی: عمرم به چهل رسیده، دیگر چه وقت تحصیل علم است؟
شیخ صیدلانی: میدانم، قدر هنرت را ندانستند و تکفیرت کردند... جایی که گرسنگی و درد باشد، هنر منزلتی ندارد... برو، ابتدا درد آدمیان را درمان کن و گرسنگیشان را برطرف کن...، پس از آن برایشان هنر بیاور و روحشان را درمان کن.