کتاب خوشبختی، نسخه‌ی عملی نشر انتشارات کتاب‌سرای نیک

بیایید فردای روزی را تصور کنیم که یکی از این اتفاقات برایمان افتاده است: شغلی پیدا‌کرده‌ایم، ارتقای شغلی گرفته‌ایم،در مسابقه‌ای برنده شده‌ایم، در امتحانی قبول شده‌ایم، ‌‌نامزد انتخاباتی‌مان پیروز انتخابات شده است، تغییراتی در جهان ایجاد شده است یا هر کار دیگری را که سال‌ها برایش سخت جنگیده‌ایم به سرانجام رسیده است؛ همه‌ی ما صبح چنین روزی را تجربه کرده‌ایم. صبح با حس خوب شادی دیشب از خواب بیدار می‌شویم، آسوده از اینکه دیگر دست‌کم نیازی به تمرین برای مصاحبه، یا دادن آزمون‌های آمادگی یا ارائه‌ی یک سخنرانی مقبول نداریم یا نیازی نیست منتظر نتیجه‌ای باشیم. عاقبت می‌توانیم کمی استراحت کنیم و دست‌کم حالا و در این لحظه جهان آغوشش را برای هرآنچه ما خواهان انجامش هستیم گشوده است. پس خوش‌گذرانی می‌کنیم، سفر می‌کنیم (البته اگر وقت و پولش باشد) یا شاید فقط جلوی تلویزیون لم بدهیم و پشت‌سر‌هم سریال‌های اینترنتی نگاه کنیم. گاه‌وبی‌گاه به دستاورد دیروزمان می‌اندیشیم و با افتخار به آن می‌نگریم. اما هیچ‌وقت نمی‌توانیم از این حس آزاردهنده جلوگیری کنیم که خوشبختی تازه‌یافته‌مان به همان سرعتی که آمده بود ناپدید می‌شود. دیر یا زود از خود می‌پرسیم: «حالا چی؟»

متوجه می‌شویم آن منزلگاهی که قرار بود ما را خوشبخت کند و این روند دشوار قربانی‌کردن ‌خود را برایمان توجیه کند ما را تهی به حال خود رها کرده است. باری دیگر، ولی انگار برای نخستین بار، می‌آموزیم که ما همان فرد سابقیم با یک دستاورد بیشتر در کاسه‌ی موفقیت‌هایمان؛ درحالی‌که حتی یک گام هم به خوب‌زیستن نزدیک‌تر نشده‌ایم و هنوز هیچ‌ نشده دنبال قله‌ی بعدی برای فتح‌کردنیم. جشنمان ‌خیلی زود به پایان می‌رسد و دوباره بی‌وقفه برای رسیدن به هدف جدید‌مان تقلا می‌کنیم، در‌حالی‌که اضطراب‌های هدف اول هنوز رهایمان نکرده است.

در دل اما احساس می‌کنیم که زندگی باید چیزی بیش از چرخه‌ی تقلا، موفقیت و پوچی باشد. اما بیان دقیق این «چیزی بیش» ساده نیست. هدف‌محوربودن خوب است، نه؟ همین هدف‌محوربودن نیست که ما را مسئول و فداکار می‌سازد نه تنبل یا کسی که با بی‌شمار عوامل حواس‌پرتی در جهان معاصر زود از راه خود منحرف می‌شود؟ به نظر می‌رسد، به هر کجا که نظر می‌کنیم، تشویق می‌شویم تا بیشتر و بیشتر هدف‌محور باشیم؛ از کتاب‌های خودیاری درباره‌ی چطور پرثمرتر‌بودن گرفته تا شعار تبلیغاتی نرم‌افزار تناسب اندام فیت‌بیت[۱]؛ «اهدافت رو لِه کن!». احتمالاً با خود فکر می‌کنیم: «شاید این نوع جدیدی از هدف باشد که من به آن نیاز دارم؛ چیزی پرمعنی‌تر یا به‌لحاظ اجتماعی بااهمیت‌تر تا جانشین یا مکمل آنی باشد که تا‌به‌حال بوده‌ام.» ولی خیلی زود درمی‌یابیم چه یک هدف داشته باشیم چه چند تا، چه هدفمان ‌شخصی باشد چه اجتماعی، همان مشکل دوباره قد راست می‌کند. معطوف‌کردن ‌زندگی‌مان به موفقیت یعنی نارضایتی دائمی. چه‌چیز را از دست می‌دهیم؟

زمانی این احساس به ما دست می‌دهد که در حال تک‌بعدی‌شدن ‌‌هستیم، انگار ما را در جعبه‌ای کوچک چپانده‌اند و به شکل آن در‌آمده‌ایم، یا بسته به تعداد اهدافی که در یک آن داریم به سطل‌های متعدد تقسیم شده‌ایم.

-از مقدمه کتاب-