کتاب قصّه‌های زی‌زی گولو جلد 5 نشر شکوفه

آن شب گذشت. صبح شد، امیر رو پوش مدرسه اش را پوشید، کیف مدرسه اش را برداشت و با مادرش راهی شدند. تا مدرسه راهی نبود. صد متر یا شاید کمتر.

آن روز همه ی کوچه ها و خیابان ها پر شده بودند از بچه هایی که مثل امیر برای اوّلین بار به مدرسه می رفتند. خیلی هایشان خوشحال بودند. خیلی ها هم اشک هایشان سرازیر بود و می خواستند به خانه هایشان برگردند. امیر از دسته ی اوّل بود. دست اعظم خانم را هم ول کرده بود و جلو جلو می رفت که زودتر به مدرسه برسد. اعظم خانم هر چه می گفت: «عجله نکن. دیر نمی شود. می رسیم.» گوش نمی داد و سرعت قدم هایش را بیشتر می کرد.