کتاب اسرار جاده‌ی شنی نشر گویا

در مسیرم به سالن اصلی راه‌آهن لانگ آیلند از کریسپی کرم دونات شکلاتی خریدم، به این امید که ممکن است حواسم را از این واقعیت که مصاحبه با تُری شکستی کامل بوده پرت کند و نیز از این خاطره‌ی اعصاب‌خردکن که آخرین باری که اینجا بودم یکی از بدترین روزهای زندگی‌ام بود.

از زمانی که آن خبر درمورد شاهدی که جنا مک‌کی را در شب ناپدید شدنش در حال صحبت با پل برنان دید، به بیرون درز کرد، سیزده ساعت در روز کار می‌کردم.

زمانی که در شهر زندگی می‌کردم، ماشین نداشتم و رفت‌وآمدهای پیوسته‌ام به ایست اِند به این معنا بود که عملاً دارم در پن زندگی می‌کنم. برای رسیدن به قطار دیرم شده بود و داشتم در خیابان سی‌وچهارم به‌سرعت حرکت می‌کردم که تلفنم زنگ خورد.

شماره، کد منطقه‌ی لانگ آیلند را داشت، در نتیجه با این فکر که ممکن است تماسی از سوی منبع خبرم در اداره‌ی پلیس سافولک کانتی باشد که برای لغو جلسه تماس گرفته، یک چهارراه جلوتر از ورودی راه‌آهن لانگ آیلند ایستادم و جواب تلفن را دادم.

«سلام، ناتالی.»

صدای آن مرد صمیمانه بود، گویی مسئول پذیرشی بود که قرار دکتر را تأیید می‌کند. چیزی در آن صدا برایم آشنا بود، اما خیلی وقت پیش به این نتیجه رسیده بودم که واقعاً صدا را نمی‌شناسم، آن صدا آن‌قدر معمولی بود که می‌توانست به هرکسی تعلق داشته باشد.