کتاب رویاهایت را به من بگو نشر انتشارات لیوسا

کسی در تعقیب او بود. مطالبی درباره‌ی موجودات تندپا خوانده بود اما آنها به جهان آشوب زده‌ی متفاوتی تعلق داشتند. نمی‌دانست تعقیب‌کننده کیست و چه کسی در پی‌آزار اوست. مضطرب و نگران بود ولی با تمام قدرت می‌کوشید که دچار دلهره نشود، ولی اخیراً در خواب دچار کابوس‌های غیرقابل تحملی می‌شد و هر روز صبح وقتی از خواب برمی‌خاست مثل این بود که حکم اعدام خود را دریافت کرده است. اشلی پاترسن به خود می‌گفت :

ـ شاید تمام اینها تصورات خودم باشد. کار من خیلی زیاد است. به مرخصی و استراحت نیازمند هستم. در دهه‌ی دوم سن خود بود. با لباسی مرتب و ظاهر اشرافی، لاغراندام، باهوش و با چشم‌های قهوه‌ای. موهای تیره رنگش به روی شانه‌هایش می‌رسید. اشلی کلمات زیر را زیر لب بیان کرد :

ـ از ظاهر خودم بدم می‌آید. زیادی لاغر هستم، باید غذای بیشتری بخورم.

به سوی آشپزخانه رفت و مشغول تهیه‌ی صبحانه شد. با خود در کلنجار بود که پیشامدهای ترس‌آور را که در حال رخ دادن بودند فراموش کرده و حواسش را به آماده کردن یک اُملت نرم و پف کرده متمرکز سازد. قهوه‌جوش را روشن کرد و یک تکه نان را در توستر گذاشت. ده دقیقه بعد همه چیز آماده شده بود. اشلی ظرف‌ها را روی میز گذاشت و پشت آن نشست با یک چنگال لحظه‌ای مشغول غذا شد سپس با ناامیدی سرش را تکان داد. ترس اشتهایش را کور کرده بود.

-از متن کتاب-