معرفی، خرید و دانلود کتاب تاثیر طرحواره‌های ناسازگار بر روابط بین فردی و رضایت از زندگی

باویستر و لری (۱۹۹۵)، در نظریه نیاز به تعلق بیان می‌کنند که انسان‌ها نیاز اساسی به تعلق‌پذیری دارند، همچنان که مطالعه وندر‌هوست و گانه (۲۰۱۲) نیز وجود ارتباط مثبت را بین داشتن روابط نزدیک با رضایت از زندگی تأیید کرده است و این درحالی‌است که وجود چنین ارتباطی با احساس تنهایی کمتر همراه است (برهولت و همکاران، ۲۰۲۰؛ هال و مرولا، ۲۰۲۰).

اهمیت تعلق داشتن همچنین در زمینه فقدان تعلق‌پذیری مشهود می‌شود و با پیامد‌های نامطلوب مانند پریشانی هیجانی، ضعف سیستم ایمنی بدن، افسردگی و اختلال روانی همراه است (باویستر و لری، ۱۹۹۵؛ هال و مرویلا، ۲۰۲۰؛ هولت و لانستار، ۲۰۲۱؛ تئو و همکاران، ۲۰۱۵). بنا به تعریف عدم تعلق‌پذیری نوعی محرومیت ناشی از فقدان روابط یا فرصت‌های کافی برای تعامل اجتماعی است. از این رو می‌توان نتیجه گرفت که هم فراوانی تعامل و هم تعداد روابط به‌طور مستقل از هم با احساس رضایت از زندگی مرتبط است (لوکاس و دیرنفورث، ۲۰۰۶).

به تعبیری روابط، هم منبع رضایت از زندگی و هم منبع کنار آمدن با تنهایی است (باویستر و لری، ۱۹۹۵)، در اصل هدف اصلی تماس اجتماعی کاهش احساس قطع ارتباط است. علاوه بر این کاوش هال و مرویلا (۲۰۲۰) نشان داد که ارتباط باید در زمان تنهایی افزایش یابد تا بتواند احساس رضایت از زندگی را تقویت کند. درواقع ارتباط بین‌فردی اغلب به‌عنوان توانایی یک فرد با تمایل به رفتار مناسب و موثر در زمینه روابط آنها با دیگران شناخته می‌شود (لیزینگ، کروس، کوهلر و کلینتون، ۲۰۱۱). درخصوص اهمیت داشتن روابط بین‌فردی کراپلمن و بیتمن (۲۰۰۱)، در پژوهش خود نشان دادند که روابط با همسالان به اندازه داشتن روابط عاشقانه در دوران گذار از نوجوانی به جوانی، امکان رشد شخصی فرد را مهیا می‌سازد و کاوش هویت را تسریع می‌‌کند، درحالیکه فقدان ارتباط مؤثر با دیگران ممکن است دربرخورد با تحولات رشدی، اشکال ایجاد کرده و منجر به بروز ناسازگاری‌های رفتاری و مشکلات هیجانی مانند انزواطلبی، افسردگی و رفتارهای ضداجتماعی می‌شود (رید و پارک، ۲۰۱۴).

محققان مدت‌های طولانی است که تاثیر طرحواره‌ها را بر رضایت از زندگی و روابط بررسی می‌کنند. بااین حال سوال حل‌نشده، در این خصوص است که چه چیزی مانع از تماس و برقراری ارتباط بزرگسال برای دریافت حمایت، تجربه احساس تعلق‌پذیری و رضایت از زندگی است؟

محققان عواملی را شناسایی کردند که نشان می‌دهد کاوش هویت در رابطه با روابط بین‌فردی و جهان‌بینی افراد می‌تواند تحث تاثیر یا در تعارض با باورها و شناخت‌های گذشته قرار بگیرد که این مورد را طرحواره می‌گویند. مفهوم طرحواره، مبتنی بر نظریه شناختی بک (۱۹۸۷) است. به‌گفته بک (۱۹۷۹)، ساختارهای شناختی که در اوایل زندگی رشد کرده و ثابت باقی مانده‌اند ممکن است بر رفتار فرد نسبت به ادراک‌شان از خود و از روابط بین‌فردی‌شان تاثیر بگذارد.

رادماچر و آزیست (۲۰۰۶) نشان دادند که تعاملات اجتماعی و تجارب عاطفی حاصل از روابط ممکن است به‌عنوان طرحواره‌های رابطه‌ای شناختی درونی شوند و بر نحوه جهت‌گیری افراد و واکنش آنها به دیگران تاثیر بگذارند. بالدوین (۱۹۹۲) نیز طرحواره‌های رابطه‌ای را به‌عنوان الگوهای منظم روابط بین‌فردی معرفی می‌کند. البته ناگفته نماند که مفهوم کلی طرحواره طیف گسترده‌ای از طرحواره‌های ناسازگار مربوط به خود، دیگران (روابط با دیگران) و جهان را مشخص می‌کند.