کتاب کریسمس در مدرسه‌ی شبانه‌روزی جلد 4 نشر کتاب چ

صدای بلانکا از ترس می‌لرزید: «حالا چی‌کار کنیم؟ منظورم اینه که... ما که نمی‌تونیم پینا و آبه‌با را به امان خدا ول کنیم و برگردیم شبانه‌روزی.»

فلو با سر تأیید کرد و به سمت خانم مدیر دوید. «تکلیف پینا و آبه‌با چی می‌شه؟»

پِترُنوا شانه‌های فلو را محکم گرفت و به چشم‌هایش خیره شد. «دو ساعته دارم این ناحیه رو وجب‌به‌وجب می‌گردم. نه کوچک‌ترین ردپایی پیدا کردم نه یه صدا شنیدم. ما به سگ‌های ردیاب نیاز داریم، وگرنه شانسی نداریم.»

فلو ‌جیغ زد: «اگه سگ ردیاب برامون نفرستن چی؟ خودتون که شنیدین تو این هوا پینا و آبه‌با چه‌قدر شانس زنده موندن دارن.»

پِترُنوا چشم‌هایش را بست، آه عمیقی کشید و گفت: «می‌دونم، ولی اول باید چیزی رو نجات بدیم که می‌تونیم نجات بدیم. تو خودت برنامه‌ریزی. قوانینِ موقعیت‌های اضطراری رو بهتر می‌دونی. پس زود باش! راه بیفت!»

پِترُنوا از کنار فلو رد شد و جای دخترها و بقیه را مشخص کرد.

اشک‌های فلو روی گونه‌اش سرازیر شده بود. نمی‌دانست از سرماست یا از شدت بیچارگی. صدای خودش را شنید که داشت زیرلبی می‌گفت: «نه، این‌جوری نمی‌شه...» و بعد صدای فریاد خودش را شنید: «نه این‌جوری نمی‌شه!» حس کرد آتش خشم در دلش شعله‌ور شده. تصمیمش را گرفت و مصمم رو به بلانکا کرد. «بیا، خودمون می‌ریم دنبالش. مُرده‌شور اون قوانین رو ببره! مُرده‌شور همه رو ببره!»

باز صدای هیاهوی توفان از آن بالا بلند شد.

بلانکا با سر تأیید کرد: «پینا و‌ آبه‌با یه جایی گیر کردن، وگرنه رسیده بودن به روستا.» بعد دست‌هایش را با بیچارگی بلند کرد ‌و گفت: «ولی چه‌طوری می‌تونیم پیداشون کنیم؟ بدون سگ‌های ردیاب؟»

فلو هم دست‌هایش را توی موهای سرش کرد ‌و گفت: «چه می‌دونم؟ باید سعی خودمون رو بکنیم. حالا که امداد کوهستان بهمون سگ ردیاب نمی‌ده پس...» ساکت شد. یاد چیزی افتاده بود. این‌بار آرام به حرفش ادامه داد: «حالا که اون‌ها بهمون سگ نمی‌دن، یاد یکی افتادم که می‌تونه بهمون کمک کنه. تنها کسی که می‌تونه کمک‌مون کنه اونه. اون پایین تو روستا زندگی می‌کنه و سگ‌های ردیابی داره که تحمل برف‌و‌بارون رو دارن.»

-از متن کتاب-