کتاب رهسپار شب نشر گویا

وقتی به مرکز می‌رسم، بعد از کلی کشمکش، تصمیمم قطعی می‌شود. می‌خواهم همه چیز را برای تین تعریف کنم. با اینکه رابطه‌مان خیلی صمیمی نیست، ولی فرد قابل‌اعتمادی است و خودش هم مشکلات خانوادگیِ زیادی داشته.

برای این کار انگیزه‌ی دیگری هم دارم. تین پارسال یک‌خانه‌ی کوچک خرید و تنها زندگی می‌کند. امیدوارم وقتی داستانم را بشنود، بگذارد چند شبی پیش او بمانم.

بعد از گرفتن این تصمیم، ذهنم کمی آرام می‌شود. بیماری روانی نگران‌کننده‌ی مامان و همه‌ی چیز‌هایی که در این چند وقت راجع به او فهمیده‌ام، باری نیست که بتوانم تنها آن را به دوش بکشم و به یک گوش شنوا نیاز دارم. تین دختر خون‌گرمی است و مطمئنم هر کاری از دستش بر بیاید برای من انجام می‌دهد.

ماشین را انتهای پارکینگ پارک می‌کنم که به‌خاطر درخت‌ها از سمت جاده دید نداشته باشد. در را قفل می‌کنم و به‌سرعت به بخش اختلالات حافظه می‌روم. بلافاصله بعد از اینکه آماده شدم، بررسی‌های روزانه را شروع می‌کنم. مطمئن می‌شوم همه دارو‌هایشان را خوردند، به خانم آبراهام سر می‌زنم و کمک می‌کنم لباس‌هایش را بپوشد، بعد صبحانه‌اش را به اتاقش می‌برم.

شیفت صبح می‌گذرد و وقتی در روزمرگیِ همیشگی قرار می‌گیرم، دنیا دوباره معنا پیدا می‌کند، که به نظرم تناقض عجیبی دارد. چون کسانی که اینجا بستری می‌شوند، همیشه با ذهن خود در کشمکش هستند و بین حصاری نامعلوم از گذشته و حال حبس شده‌اند.

دقیقاً مثل وضعیتی که من گرفتارش هستم.

-از متن کتاب-