کتاب گروه محکومین نشر بدرقه جاویدان

آدمیزاد، یکه و تنها و بی پشت و پناه است و در سرزمین ناسازگار گمنامی زیست می‌کند که زاد و بوم او نیست. با هیچ کس نمی‌تواند پیوند و دلبستگی داشته باشد، خودش هم می‌داند، چون از نگاه وجناتش پیداست. می‌خواهد چیزی را لاپوشانی بکند، خودش را به زور جا بزند، گیرم مچش باز می‌شود: می‌داند که زیادی است. حتی در اندیشه و کردار و رفتارش هم آزاد نیست، از دیگران رودرواسی دارد، می‌خواهد خودش را تبرئه بکند. دلیل می‌تراشد از دلیلی به دلیل دیگر می‌گریزد، اما اسیر دلیل خودش است، چون از خطی که به دور او کشیده شده، نمی‌تواند پایش را بیرون بگذارد.

گمنامی هستیم در دنیایی که دام‌های بی شمار در پیش ماگسترده‌اند و فقط برخوردمان با پوچ است. همین تولید بیم و هراس می‌کند. در این سرزمین بیگانه به شهرها و مردمان و کشورها و گاهی به زنی بر می‌خوریم؛ اما باید سر به زیر از دالانی که در آن گیر کرده‌ایم، بگذریم. زیرا از دو طرف دیوار است و در آنجا هر آن ممکن است جلو مان را بگیرند و بازداشت بشویم، چون محکومیت سربسته‌ای ما را دنبال می‌کند و قانون‌هایی را که به رخ ما می‌کشند نمی‌شناسیم و کسی هم نیست که ما را راهنمایی بکند. باید خودمان کار خودمان را دنبال کنیم. به هرکس پناه می‌بریم از ما می‌پرسد: «شما هستید؟» و به راه خودش می‌رود. پس لغزشی از ما سر زده که نمی‌دانیم و یا به طرز مبهمی از آن آگاهیم: این گناه وجود ماست. همین که به دنیا آمدیم، در معرض داوری قرار می‌گیریم و سرتاسر زندگی ما مانند یک رشته کابوس است که در دندانه‌های چرخ دادگستری می‌گذرد. بالاخره مشمول مجازات اشد می‌گردیم و در نیمه روز خفه ای، کسی که به نام قانون ما را بازداشت کرده بود، گزلیکی به قلبمان فرو می‌برد و سگ کش می‌شویم. دژخیم و قربانی هر دو خاموشند. این نشان دوره‌ی ماست که شخصیتی در آن وجود ندارد و مانند قانونش ناکسانه و سنگدلانه می‌باشد. هرچند منظره به اندازه کافی سهمناک است، ولیکن خون از قلبمان سرازیر نمی‌شود. جای زخم قداره در پس گردن به دشواری دیده می‌شود. خفقان، یگانه راه گریز برای انسان امروز می‌باشد که در سرتاسر زندگیش دچار خفقان و تنگی نفس بوده است.