کتاب بر سر کوه موریه ژاک دریدا نشر انتشارات چترنگ

نیما اسدبیگی

۱۴۰۴-۰۷-۱۲

4

"ارگاسم اضطراب است؛ چراکه میل همیشه از ژوئیسانس با یک خط قرمز درست در میانشان جدا می شود. نکنید و نگویید که هستند لحظات آرام یا آمیزش زوجی که به وقت وقوعش هریک از طرفین میتواند بگوید که از دیگری راضی است. ما آنالیست ها با دقت بیشتری نگاه میکنیم و می بینیم که چگونه در اغلب اوقات در چنین لحظاتی خدعه ای اساسی آوردن دلیلی برای اثبات عدم حضور در محل وقوع جرم در کار است یا انحرافی فالیک آوردن دلیلی برای اثبات عدم حضور در محل وقوع جرم که از آن طریق زن به نحوی تبدیل میشود به غلاف که تا ابد بیرون از آن خواهد ماند آن قسمتی که ادامه دارد." "آخر تنها چیزی که من - سقراط که هیچ نمی داند - میدانم کارکرد اروس است." نقل قول ها از کتاب هستند. کتاب مزبور، به‌واسطه‌ی هم‌نشینی دو نام، دریدا و لاکان، که برای من به‌منزله‌ی دو قطب میل فکری‌اند، بدل به صحنه‌ای شد که در آن "ابراهیم" نه به‌عنوان یک چهره‌ی تاریخی یا حتی صرفا دینی، بلکه به‌منزله‌ی الگویی از "نام پدر" و نیز "امر محال بخشودگی" بازنمایی می‌شود. دو سوم نخست، که دریدا به‌وسیله‌ی تبارشناسی امر سرّی و بخشودنی پر می‌کند، به‌علت اشباع مذهبی‌اش برای من حال و هوای ملال‌آور می‌یابد.بخش لاکانی، با بازخوانی فروید در توتم و تابو، ابراهیم را در نسبت با "نام پدر" می‌نشاند، یعنی همان دال بنیادینی که امکان سوژه‌شدن را از رهگذر منع و قربانی فراهم می‌سازد. به همین دلیل می‌گویم این اثر برای من بهترین کتاب تالیفی بود که خوانده‌ام.