کتاب حافظ، امید، موعود عبدالحسین فخاری نشر انتشارات گوی

کمتر سخنور، نویسنده و معلمی است که در بیان مطالب خود به شعری مناسب حال و مقال، اشاره نکند و شاهد مثال نیاورد؛ ویژه به اشعار جا افتاده در فرهنگ مردم و خصوصا ً از مشاهیر و معاریف ادب و سخن. در این میان، سخن سرای بزرگ، حافظ شیرازی، جایگاه ویژه ای دارد و قرن هاست که غزلیات او، ورد زبان عالم و عامی بوده و بعضی از ابیاتش شهرتی فراوان یافته است.

روح عشق و امیدواری در دیوان او موج می زند و در دل خواننده امید و عشق و شور و شوق می دمد و در عین حال مالحت بیانش و نازک خیالی هایش کم نظیر است.

حافظ در موضوع موعود و حضرت مهدی(عج) اگرچه فقط یک بار، به صراحت نام برده است اما اشارات او به حضرت صاجب الزمان(عج) مشهود است و با عبارتی روشن، مقصود خود را بیان می کند.

عباراتی چون یوسف کنعانی یا یوسف ثانی، مسیحا نفس، غایب حاضر، سلیمان زمان، پادشه خوبان، خورشید درخشان، یار سفر کرده، شهسوار و غمگسار، گلعذار گلستان، یار آشنا، طایر قدسی، معجزه سبحانی، نوح کشتیبان، مونس جان، خرمی عمر، چراغ خلوتیان، به ویژه «غایب از نظر» و «مهدی دین پناه» و بسیاری تعابیر دیگر که در این کتاب، هفتاد مورد آن به انتخاب این قلم گزیده و ارائه شده است.