کتاب داوود دانایی جلد 32 نشر روایت فتح

در روستا زندگی می کردیم؛ روستای پَشکَر، پانزده کیلومتری بهبهان. دوازده بچه داشتم. هشت پسر و چهار دختر. سرم به کار خودم بود. گوسفند داشتم. چوپانی می کردم. سرِ زمین عرق می ریختم و بیل می زدم؛ از صبح تا شب. سر سال که می شد خمس مالم را می بردم و می دادم به روحانی روستا. زکات هم جای خودش. شش دانگ حواسم به لقمه ای بود که به خانه می آوردم.