کتاب مصاحبه با کن لوچ نشر طاق

کن لوچ: باید در مورد ظهور راست افراطی صحبت کنیم که تهدید بزرگی به نظر می‌رسد، و همچنان مانع دیده‌شدن منافع شرکت‌های بزرگ در پشت‌پردۀ گفتمان پوپولیستی و ناسیونالیستی می‌شود. اکنون در دورۀ حساسی به‌سر می‌بریم. جناح چپ‌ باید چگونه واکنش نشان دهد؟ چرا جناح راست باید تا این‌حدّ موفق به تحمیل عقاید خود شود؟ در اوایل دهۀ ۲۰۰۰، شاهد حزب بُکس در اسپانیا، مارین لوپن در فرانسه، سالوینی در ایتالیا، بولسونارو در برزیل، جناح راست افراطی قدرتمندتر در لهستان بودیم... آقای ادوار، شما این پدیدۀ سیاسی آزاردهنده، به‌ویژه در فرانسه را چگونه ارزیابی می‌کنید و به نظر شما جناح چپ باید چه واکنشی نشان دهد و دست‌به‌کار شود؟ سؤال ساده و پیش‌پاافتاده‌ای است!

ادوار لوئی: آن‌قدرها هم ساده نیست! نه، البته اگر جدی به این قضیه نگاه کنیم، پدیدۀ پیچیده و نگران‌کننده‌ای است. افراد زیادی را می‌‌شناسم که در انتخابات به حزب راست افراطی رأی داده‌اند. بدان معنا که موضوع مزبور پدیده‌ای است که به‌نوعی من به‌لحاظ فیزیکی با آن در ارتباط بودم، منظورم این است که قبل از این‌که از نظر جامعه‌شناختی و سیاسی به موضوع علاقه‌مند شوم، آن را با تمام وجودم درک کردم. پدرم همچون بسیاری از افراد خانوادۀ من به سیاست‌مداران راست افراطی رأی داد. شگفت این‌که وقتی اطرافیانم به سیاست‌مداران راست افراطی رأی می‌دهند، تقریباً همیشه هنگام رأی‌دادن، توضیحی دربارۀ رفتارشان ارائه می‌کردند. البته این به این معنی نیست که توضیح‌شان کاملاً رضایت‌بخش بود. به هرروی، وقتی پدرم یا یکی از اطرافیانم به راست افراطی رأی می‌داد، می‌گفت: قبل از آن‌که بگوید جناح راست افراطی تنها جناحی است که نگران «فرودستان»، «کارگران» و «افرادی همچون ما» است، می‌گفت: «حزب سوسیالیست ما را دست انداخته و به فکر ما و مشکلات‌مان نیست.» احساس حقارت و تمسخر چنان شدید بود که مادرم هرروز می‌گفت: «سیاست‌مداران به بدبخت‌هایی چون ما اهمیت نمی‌دهند.» او خصوصاً در گفتمان‌های حزب سوسیالیست ترقی‌خواه احساس حقارت می‌کرد، حزب سوسیالیستی که انتظار می‌رفت از ما دفاع کند و به ‌خاطرماها بجنگد. این همان پدیده‌ای است که دیدیه اریبون در کتاب خود با عنوان بازگشت به ریمز به تحلیل آن پرداخته است.

-متن از کتاب-