کتاب خاطرات دختر اوکراینی نشر هوما

داستانی که در دست دارید، خاطرات یک دختر اوکراینی است از جنگ بین روسیه و اوکراین. یوا در ابتدای جنگ، مدتی در اوکراین بود و بعد به مجارستان فرار کرد و از آنجا به ایرلند رفت. این دختر دوازده‌ساله مشاهدات خود را از خرابی، ویرانی و هول‌و‌هراس ناشی از حملات هوایی و موشک‌باران به‌خوبی توصیف می‌کند. تجربۀ شرایط جنگی در هیچ‌جا و برای هیچ‌کس منصفانه نیست، به‌خصوص برای کودکان و نوجوانان. سیاستمداران با تصمیم‌های غلط و گاهی مغرضانه، مردم سرزمینشان را درگیر جنگ‌و‌خونریزی و نابودی می‌کنند. یوا و ایرینا و دوستانشان هم قربانیان جنگ هستند. بی‌شک، زندگی مردم اوکراین دیگر مثل قبل نخواهد بود و مدت‌ها طول خواهد کشید تا زندگی‌شان به روال عادی بازگردد. این جنگ، مثل هر جنگ دیگری، روی زندگی شخصی، روابط و سرنوشت انسان‌های بسیاری تأثیر گذاشته و خواهد گذاشت.

عنوان کامل کتاب حاضر این است: «تو چه می‌دانی جنگ چیست؟ خاطرات دختری از اوکراین» با انتخاب این عنوان، یوا به‌طور خاص نوجوان‌ها و به‌طور عام مردمانی را مخاطب خود قرار می‌دهد که هرگز در دوران زندگی‌شان درگیر جنگ نشده‌اند، یا دست‌کم در چند ده سال گذشته جنگ را تجربه نکرده‌اند. چنین کسانی نمی‌دانند جنگ چیست، اما متأسفانه، مردم ایران به‌خوبی می‌دانند جنگ چیست. از پایان جنگ بین ایران و عراق کمتر از چهل سال می‌گذرد و خیلی از ما هنوز آن دوران سخت را فراموش نکرده‌ایم و به‌جرئت می‌توانم بگویم کماکان درگیر تبعات ناشی از آن هستیم. یوا فقط سیزده روز را در شرایط جنگی گذراند، حال‌آنکه دختران نوجوان سرزمین ما هشت سال زیر آتش بمباران بودند. این دختر اوکراینی آن‌قدر خوش‌اقبال بود که خیلی زود به کشوری دیگر گریخت و مورد استقبال گرم مردم آن سرزمین قرار گرفت و حتی توانست خاطراتش را از این جنگ، به زبان انگلیسی، منتشر کند و صدایش را به گوش جهانیان برساند. حال‌آنکه، در زمان جنگ بین ایران و عراق، جامعۀ بین‌الملل توجه چندانی به مشکلات و مصائب زنان و دختران ایرانی نداشت. اگر یوا مشاهداتش را از سیزده روز جنگ در سرزمینش در قالب یک کتاب نگاشته است، مشاهدات مردم ایران از هشت سال جنگ باید در چندین جلد کتاب نوشته شود.

به‌هرحال، هدفم از ترجمۀ این کتاب، جلب‌توجه مردم به شرایط سخت کودکان و نوجوانان در جنگ‌های خونبار و سخت است. انصاف نیست که دوران خوش کودکی، به‌ناحق، از آن‌ها گرفته شود. ای کاش، روزی برسد که دولت‌مردان کشورهای جهان به این راحتی از جنگ حرف نزنند و انسان‌ها را به‌سوی جنگ ‌و خونریزی سوق ندهند. وظیفۀ آنان این است که تلاش کنند جهانی پر از صلح و آرامش برای مردمانشان ایجاد کنند.